wolvenpijn

In het meertje lag ik. Omhoog kijkend naar de sterren. En hoe ze spiegelde in het water.
Er vloog een klein druppeltje zout vloeistof uit mijn oog. Ik had een goede vriendin. Maar ik was zo verdrietig dat ik haar niet kon vertellen hoe gek ik op haar was. Ze was dood. Gedood door een vampier. Zij en ik konden de gelukkigste wolven vriendinnen ooit worden.
Ik en Michelle wouden de vampiers nooit wat aan doen. Maar dat hadden onze voorouders al heel goed gedaan.
Ik zou het liefst willen verdrinken. Maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik was altijd bang voor de dood.
Dat het pijn zou doen. Ik had nog nooit zo sterk het gevoel gehad dat ik niet zonder haar kon leven. Nu zij dood was. Wou ik ook dood.
Dus dat was geen optie. De enige optie was om een mens te worden. Het was moeilijk om een plan uit te voeren zonder dat de roedel erachter kwam.
Via een sluiproute kwam ik terecht in mijn hol. Mijn zusjes en broertjes lage te slapen. Ik kwam er bij liggen en kroop dicht tegen hun aan. Timmy en Jole waren hier veilig voor de vampiers.

Ik had het het bloed van de poema nog om mijn snuit toen ik Layley rook. Ze was mens, het rook anders. Ik keek haar na tot ze naar het meer was gelopen en bespioneerde wat ze deed. Ze ging liggen in het meer en bleef er zo lang en onbewegelijk liggen dat ik dacht dat ze dood was. Ik wilde naar haar toe. Haar nog een keer proberen te overtuigen. Sinds Michelle er niet meer was waren de wolven met zijn alle nog moordlustiger jegens vampiers en dwaalde Layley maar wat rusteloos rond. Ze was meer mens dan wolf. Ik ging in de struikjes liggen en likte over mijn snuit, wachtend tot mijn insicten me vertelden dat er geen gevaar of honger meer drijgde en ik weer mens kon worden. Layley had geen idee hoeveel ze in deze staat op mij leek. Ik wilde niet zijn zoals de rest van de roedel, wilde geen vampiers doden en probeerde geen wolf te worden. Layley zag eruit alsof ze precies hetzelfde door maakte. Ze was dan wel wraakzuchtig naar de vampiers, vooral naar die die Michelle vermoorde, maar ik had haar wraakactie uit haar hoofd gepraat. En nu was ze doelloos en alleen met haar gedachte. Zoals ik me ook altijd had gevoeld. Ik kon niet echt goed nadenken als wolf en hoopte dat ik snel weer mens kon worden. Toen eindelijk de adrealine van het jagen uit mijn systeem was en ik weer een meisje was, was Layley al naar haar hol. Ik zuchtte. Zo zou het nooit iets worden, moest ik zeker in mijn eentje naar die school. Layley was nog niet verstoten uit de roedel. Haar bijverschijnselen waren heel normale rouw, vond de roedel. Maar nee, Avalina had het weer fout gedaan. Zij was geboren om anders te zijn, en dus niet een van ons. Ik mocht hier niet meer komen, maar als ik alleen even kwam om Layley iets te zeggen... En trouwens, wie zou me op dit tijdstip betrappen? Ik haalde een stapeltje kleding uit de grot waarin ik me genesteld had en trok alles aan. Het dragen van schoenen was een verademing na de prikkels van de harde bosgrond onder mijn voetzolen. Heel langzaam en stilletjes sloop ik naar het hol waar ik Layley naar binnen had zien gaan. Als mens? Dat was wel raar. Maar ik was er dankbaar voor, zo zou ze met me kunnen praten. Ik stond voor haar hol en keek voorzichtig naar binnen. "Layley?" Fluisterde ik zachtjes, "Ben je daar?" Ik stond verstijfd, wachtend op enige reactie.