▂▃▄▅▆▇█▓▒░Zucht...░▒▓█▇▆▅▄▃▂

Ik veegde met wat stof van het medicijn plankje en blies het toen van mijn vinger. Ik zuchtte en zette mezelf weer neer in de stoel achter de soort van kleine balie, die uitkeek over de ziekenzaal. Deze baan was fantastisch, zeker omdat vampiers nooit gewond raakte. Ik rolde met mijn ogen. Al meer dan een maand hield ik altijd 'koffie'-pauze, elke seconde van deze baan, omdat ik nooit mensen had om te helpen. Want dat was wat ik het liefste deed. Ik dacht ook al in mijn mensen bestaan, anders had ik nooit gesolliciteerd bij het ziekenhuis. Dat was niets geworden, wel iets, een ramp. Ik moest wachten voor het gesprek en besloot dat buiten te doen. Dat is wat ik vermoedde want van die dag kon ik me niets meer herinneren. De laatste dag van mijn menselijke bestaan... Wie me had gebeten wist ik niet, maar ik werd niet aangenomen, wegens moord op enkele patiënten. Ik walgde van mezelf en wilde niemand meer onder ogen komen. Ik vluchtte, ik wilde dat ik voor mezelf kon vluchten. En toen kwam ik per geluk bij deze school uit. Allemaal wezens die me begrepen, goed voor me waren en aardig. Tenslotte kwam er een baan als school dokter vrij, maar als ik dit had geweten... Ik zuchtte en keek uren en uren hoe de wijzers op mijn zilveren horloge zo ontiegelijk langzaam vooruit kropen, totdat ik voetstappen mijn richting in hoorde komen.

ik liep naar de ziekenzaal. daar zat vast wel iemand die me van alles kon vertellen over de school. ik opende de duer en verwachtte een volle ziekenzaal. ik was altijd al goed geweest met het verplegen van mensen en ik dacht dat ik misschien ook wel bij de zieke vampieren kon helpen als het druk zou zijn. maar het was niet druk. er was zelfs helemaal niemand. of eigenlijk was er wel iemand. er zat een vrouw aan een soort kleine balie. ik liep naar haar toe en zei: " hee ik ben katherine, waar zijn alle zieke vampiers heen?" ze keek me ongelovig aan en zei: " vampiers genezen uit zichzelf, dat gebeurt heel snel. er is nog nooit iemand geweest die ik heb hoeven te helpen." ze was kort af en roerde verveeld met een lepeltje in haar kopje met bloed. ik was erg nieuwsgierig en vroeg door " hoe heet je? ben je al lang vampier? waarom doe je dit werk dan als er toch geen gewonden zijn?" ze keek me verveeld aan en roerde toen verder in haar kopje bloed. ik was duidelijk niet gewenst. waarom was iedereen op deze school zo onaardig tegen mij? ik had niks misdaan en ik durf te wedden dat ik niet de enige nieuweling ben op bloody high. ik ging op het dichtsbijzijnde bedje zitten en wachtte geduldig op een antwoord.

Er kwam een meisje haar hoofd de deur om steken. Ze leek verbaasd bij het zien van de ziekenzaal, wat ik haar niet kwalijk nam. Hoewel het meisje een vampier was, scheen ze niet te snappen waarom het hier zo leeg was. Misschien was ze een nieuweling. Ik had haar in ieder geval nog nooit op Bloody High rond zien lopen. Ze had blond haar blonde krullen opgestoken en droeg een blauw, kort jurkje. Ik bekeek vluchtig mijn witte kleding. Maar ik had geen zin om schoonheidswetstrijdjes te spelen als ik toch niet won. Het meisje viel meteen met de deur in huis, letterlijk en figuurlijk, want de deur was zo oud dat die bijna uit zijn voegen viel elke keur als een vampier er aan zat. Het meisje liep snel naar voren en kwam tegenover me staan. "Hee ik ben katherine, waar zijn alle zieke vampiers heen?" Ik kon het niet laten haar ongelovig aan te staren zodat ze misschien bang werd en keihard weg zou rennen. Maar dat gebeurde niet dus zei ik duidelijk maar verveeld; "Vampiers genezen uit zichzelf, dat gaat heel snel. Er is nog nooit iemand geweest die ik heb hoeven helpen." Dat was niet waar maar ik wilde lekker melodramatisch tegen haar doen. Ik wilde eigenlijk niet tegen haar praten. Ik vond het altijd vervelend als er een nieuwe vampier op school kwam, in mijn mentor klas en beter, sterker en mooier was. Ik pakte mijn lepeltje en roerde er boos en verveeld mee door mijn kopje hert, wat ik echt smerig vond. In plaats van boos te worden en weg te lopen bleef ze aardig en geïnteresseerd wat het nog irritanter maakte. "Hoe heet je? Ben je al lang vampier? Waarom doe je dit werk dan als er toch geen gewonden zijn?" Ik keek haar even aan en concentreerde me toen weer op het kopje bloed en liet mijn lepeltje dertig rondjes draaien voordat ik antwoord gaf. Katherine was op een van de nutteloze bedden gaan zitten terwijl ze geduldig en beleefd op een antwoord wachtte. "Ten eerste is het U. Ik ben een leraar, word ook jou mentrix, ten tweede ligt het eraan of je zestig jaar lang vind of niet en ten derde... Er zijn wel gewonden hoor. Heel veel zelfs. Maar ze willen niet naar mij komen omdat mijn remedie te hard is voor ze." Ik vond haar gezichtsuitdrukking na die zin geweldig. Ik besloot haar nog een beetje banger te maken. "Ja, ik pak wel hard aan. Dat doen alle vampiers hoor. Je wordt vanzelf wel hard door alle moordende beesten in het bos." Ik grijnsde lichtjes naar mijn tafeltje terwijl ik zo verveeld mogelijk sprak, als of er elke dag iemand vermoord werd. Ik pakte mijn kopje bloed, kwam achter de balie vandaan en goot het leeg in de prullenbak vlak naast haar. Ik keek haar medelijdend aan. "Als je wilt uithuilen moet je niet bij mij zijn maar bij Kate." Ik klopte op haar schouder en fluisterde; "succes." Maar toen ik naar de deur liep, hield Katherine me tegen.