Sleepy Village

Glimlachend volgde ik in mijn kleine auto een hobbelig pad dat zelde gebruikt werd. Het was verwilderd en bijna onberijdbaar. Ik draaide aan de knop van de radio, maar had hier geen ontvangst. Natuurlijk, welke radiozender gaf er nou geld aan uit een kilometers groot bos te deponeren met radiomuziek, als er toch geen hond naar luisterde? Nou wel een hond, alhoewel ik nog nooit een wolf naar de radio had horen luisteren. Misschien omdat er dus geen ontvangst was. Ik pakte een cd en stopte hem in de audiospeler. De piano klanken vulde mijn Peugot. Ik dacht aan nutteloze dingen, ik moest me focussen op de echte zaak. De zenuwen fladderde door mijn maag als ik dacht aan de winkel waar ik heen zou moeten. Eindelijk, na ongeveer vijfitg kilometer, zag ik een houten bordje, ook helemaal overwoekerd, maar er stonden duidelijk te letters op; 'Welcome to Rosey Lake.' De zenuwen duwde tegen de binnenkant van mijn buik. Daar gingen we dan... Ik reed het stoffige verharde stuk op, die leidde naar Rosey Lake. De zon kwam net achter de beren vandaan en ik hoopte dat de winkels al wel open waren. Ik zuchtte opgelucht toen er een man uit de bakkerij zijn raclame bord buiten zette. Ik hief mijn hand naar hem op. Hij keek me vreemd aan. Toen besefte ik dat ik mijn pyama nog aan had. Ik lachte hardop en de man trok zijn wenkbrauwen nóg hoger op. Ik zwaaide vrolijk naar hem en reed door naar de parkeerplaats. Ik sjeesde mijn auto in een van de scheve vakjes die getekend waren met slijtende witte verf. Ik knalde het portier open en keek krabbend op mijn hoofd naar mijn pyama. Het leek me beter eerst een bezoek te brengen aan een kledingwinkel. Fluitend zocht ik een winkel waar, wat voor kleding dan ook. Het was tenslotte een beetje vreemd om het in een pyama te doen. Eindelijk, na heel wat rare blikken van mensen, vond ik een winkel waar wat kleding te koop was. De winkel was verlaten, er stond een vervelde verkoopster achter de kassa. Ze kauwde op een kauwgom en blies een grote bel maar bleef me volgen met haar blik. In een dorp als deze woonde altijd wantrouwende mensen, dat wist ik omdat ik ook uit zo'n dorp kwam. Ik wilde er niet meer over nadenken, ik was hier gelukkig. Bij de gedachte aan gelukkig kwamen de zenuwen vijf keer zo hard terug. Snel zocht ik wat kleren uit die Kate wel mooi zou vinden en rekende af. "U kunt het meteen antrekken hoor." Zei het meisje. Daar had ze een punt, maar ik vond het meisje nog steeds niet aardig. "Bedankt." Zei ik. Snel liep ik een kleedhokje in en trok alles over mijn hoofd. Mijn pyama propte ik in het plastic tasje. Ik liep de winkel uit. Tegenover de kledingwinkel zag ik een winkel die heette; 'Het gouden knopje.' En daar in de etalage, zag ik een prachtige gouden ring. Het licht flikkerde erin en ik wist dat deze het moest zijn.

Ik liep het verlaten dorpje in. Ik werd verwelkomt door een bordje dat stond aan de kant van de weg. Rosey Lake. Het dorpje was nogal verlaten. Er was niemand te zien. Ik hoorde een harde bel van een auto die langs kwam racen. Het waren simpele huisjes met een grijze muffe kleur. Sommige delen van de stoep waren afgebrokkeld en er stond op een pleintje verderop een kapotte vontijn. Met een plasje water erom heen. Het dorpje was begroeit met bosjes, en er groeide veel onkruid. Ik liep de straat in en kwam bij een oud snoepwinkeltje: De Rode Schoentjes. De deur stond op een kier. Toen ik de winkel binnen kwam lag het vol met zuurstokken, lollies, bonbons, repen chocolade en meer. Ik duwde op het belletje dat stond op het kastje van de balie. Er strompelde een oud mannetje de winkel in die achter de balie ging staan. "Wat mag het zijn kindje?" Kindje haha, een kind van 139 zeker. Ja daar had ik vaker van gehoord. Ik keek de kamer rond en pakte tenslotte een doosje bonbons. Ik vond ze niet geweldig maar ik kon er misschien even op leven. Ik legde het doosje op de bali en voelde in mijn zakken. Ik haalde er 5 cent uit maar ik wist wel zeker dat het wat meer ging kosten. Dus ik pinde tenslotte en liep het winkeltje uit. Ik ging zitten op de rand van de stoep naast een ander meisje rond mijn leeftijd die een broodje aan het op peuzelen was. Ik pakte een witte bonbon en duwde die zachtjes mijn mond in. Ik probeerde geen vies gezicht te trekken. "Hai." zei het meisje tegen mij. Ze keek op en gaf me een hand. "Ben je nieuw in dit dorp?" vroeg ze. "Euhw... ja, ik ben Desteny"

De schoolbel ging, ik liep het lokaal uit en pakte mijn jas van de kapstok. Ik liep de school uit en liep naar het bakkertje om de hoek. Daar liep ik naar de balie en bestelde een warm broodje met kaas. Ik zag hoe het broodje in het versleten magnetronnetje werd gestopt. Na 3 enkele minuten klonk er een piep waarna de bakker mijn zijn handschoenen het broodje uit de oven haalde en hem aan mij rijkte. Ik rook de heerlijke gesmolten kaas op het lekkere bruingebakken broodje. Buiten nam ik plaats op de rand van de stoep. Het was zonde. Zonde dat er amper kinderen te vinden waren in dit simpele dorpje. En de kinderen die hier waren kwamen niet in aanmerking met mijn leeftijd. Daarom waren er op onze school maar 4 klassen. Die allemaal half leeg waren. Ik nam een hapje van mijn broodje en genoot van de heerlijke volle smaak. Er kwam een meisje aanlopen die naast me kwam zitten. Een meisje met blonden haren. Zou ik me voorstellen? Ik bedoel, dit was mijn kans, zij was volgens mij van rond mijn leeftijd. En ze leek me aardig. Zou ze het vreemd vinden als ik haar aan zou spreken. Ik nam maar het risico en begon haar te vragen : "Hai." Ik stak mijn hand naar haar uit. "Ben je nieuw in dit dorp?" Eerst keek ze me vreemd aan. Maar zei tenslotte "Euhw... ja, ik ben Desteny" ik glimlachte verlegen naar haar. "Ik ben Chelsea, wat kom je hier eigenlijk doen?" Ze keek ongemakkelijk naar beneden "Nouja, ik ben zo een beetje weggelopen van school..." Weggelopen van school, dan zou er vast iets erg zijn gebeurd. Maar ik realiseerde me dat ik wel voorzichtig moest zijn. Dit zou haar misschien gevoelig kunnen liggen. "Ow? En wat, wat doe je hier?" Ik probeerde het zo licht mogelijk te brengen. Ze frutselde wat aan haar t-shirt. "Ik kon geen andere plek vinden om te verblijven." Tring.. tring... tring.... Ik schrok van de onverwachtte geluiden maar kwam er tot slot achter dat het mijn mobiel was. Ik nam op en hield mijn mobiel, ook wel genoemd koelkast, tegen mijn oor. "Hallo, kom je zo naar huis, mam heeft naar je gevraagd!" Ik fluisterde zachtjes door de telefoon, "Zeg dat ik eraan kom..." Toen drukte ik het telefoontje weg en stopte hem terug in mijn jaszak. Ze keek me vragend aan. "Was niks bijzonders hoor." Opeens kreeg ik een vaag beeld voor mjn ogen. Ik zag een ring, en een man die er één in zijn hand had. Vervolgens werd ik wakker op de grond, met Desteny recht boven me.

"Ik ben Chelsea, wat kom je hier eigenlijk doen?" wat zou ik daar nou op zeggen, ik zou niet mijn hart gaan luchten of het hele verhaal vanaf het begin gaan na vertellen. Dus ik nam de korte weg en zei "Nouja, ik ben zo een beetje weggelopen van school..." toen stopte ik. Ik had al teveel gezegd. Ik voelde me misselijk worden, en ik deed mijn best om mijn bloed van vanochtend binnen te houden. De geur van brood bracht me van het pad af. "Ow? En wat, wat doe je hier?" Daar zou ik dus mooi niet op antwoorden. Ik was er klaar mee. Hoe chagrijnig ik er ook van werd. Ik zette een lach op mijn gezicht en wachtte af tot ze er over op zou houden. Opeens hoorde ik een telefoon afgaan. Het was niet mijn mobiel want ik had een hele andere smaak op het gebied van ringtones. Chelsea pakte haar mobiel en deed hem voorzichtig aan haar oor. Ik hoorde haar fluisteren en kon elk woord natuurlijk gewoon verstaan. Zo te zien telefooneerde ze met haar zus of zo iets. Ze hing na een paar seconden weer op. "Was niks bijzonders hoor." zei ze vlug. Chelsea haar ogen werden wit en ze knalde met haar hoofd op de stoep. Ze trilde en maakte rare geluiden. Schreeuwend kwam ik op haar af. "CHELSEA! WAT GEBEURT ER!" ik riep om me heen, maar er was niemand te zien. Ik rende de straat maar ik zag niemand. Het was gewoon onmogelijk dat precies als ik opzoek naar mensen ga ik ze nooit kon vinden. Maar gelukkig na een paar minuten rennen vond ik een man in de verte. "MENEER, HELP!" Hij draaide zich voorzichtig om en ik schrok me dood toen ik zag wie die man was. "DAAN!" Hij wou naar me toelopen maar dan zouden we niet optijd komen bij Chelsea. Ik sleurde hem aan zijn arm door de straten terwijl hij strompelde achter me aan. Zelf snapte ik ook niet waarom ik me opeens zo een zorgen maakte over Chelsea, ik kende haar zo een 4 minuten. Maar ik voelde me van binnen verbonden met haar. Aangekomen bij Chelsea lag ze bewusteloos op de grond. Een levenloos lichaam. Ik liep voorzichtig naar haar toe terwijl ik hoopte dat ze nog leefde. Haar ogen waren gesloten maar nadat ik in stilte afwachtte deed ze haar ogen langzaam open. Met een verbaaste blik keek ze om zich heen. En het eerste wat ze zei was "FUCK"

Ik staarde een tijdje naar de etalageruit en besefte toen dat ik hem nooit van mijn leven zou kunnen kopen. De prijs was schrikbarend. Toch was het moeilijk mijn ogen ervan af te scheuren. Het enige wat ik me nog kon voorstellen was de gouden ring met blauwe diamanten aan de zijkant en een hemelsblauwe blauwe cirkel van smaragd erboven op om haar ringvinger, hoe haar prachtige gezicht zou staan als ik voor haar neer knielde en het doosje open klapte. Hoe haar stem zou klinken als ze een antwoord gaf... Voor het eerst durfde ik de gedachte hardop te spreken: Ik zou haar ten huwelijk vragen. Om mijn mond verscheen een kleine glimlach en ik grinnikte. Het was een krankzinnig idee. Ik wist niet hoe ze in hemelsnaam zou kunnen antwoorden. Het zou veel meer kunnen zijn dan een ja of een nee. Ik had me meerdere keren voorgesteld hoe ik mijn meisje ten huwelijk zou vragen, maar zoiets als dit had ik natuurlijk nooit gedacht... Dit antwoord zou nog wel eens veel gevarieerder kunnen zijn.
Ik schrok op uit mijn gedachte toen ik een gil hoorde en keek om me heen. Het was me nog niet opgevallen hoe stil het was geweest voor het gegil. Maar het geluid sneed als een keukenmes door die stilte heen. Iets zei me dat er iets mis was. Ik begon te lopen, in de richting van het geluid. Weer gegil. Er was iets mis, het klonk wanhopig. mijn benen begonnen te rennen, straat na straat. Misschien was Rosey Lake groter dan ik altijd had gedacht. Ik was bang dat ik niet op tijd zou zijn om hulp te verlenen, maar plotseling zag ik in de verte een meisje staan. Ik rende op haar af en zag toen dat het Desteny was. Desteny, zei die mijn leven in gevaar had gebracht maar het ook meerdere keren had gered. Ik herkende haar goed, ook de paniek op haar gezicht was niet geheel onbekend. "MENEER, HELP!" Schreeuwde ze naar me. Ik draaide mijn hoofd naar haar toe en toen ze zag wie ik was keek ze verbaasd. "DAAN!" "That's me. Nooit gedacht dat ik jou nog eens zou verassen. Grijnsde ik. "Nooit gedacht dat ik überhaupt een keer een vampier zou verassen..." Ik was nog niet uitgesproken of Desteny sleurde me mee op een hardhandige manier en ik besefte weer dat er iets aan de hand moest zijn. Met een verontrustend gevoel liet ik me me sleuren. Desteny flitste zo snel dat ik bang was dat iemand haar zou ontdekken. Maar toen realiseerde ik me dat de straat totaal verlaten was. Eindelijk liet Desteny mijn arm los en rende ze naar een gestalte toe, dat daar op de grond lag. Ik bleef staan en keek over haar schouder. Het was een meisje. Ze had lang, steil, donker haar en een wit jurkje aan. En het ergste; haar ogen waren dicht. "OGod.. OGod" Mompelde ik in paniek. Ik versnelde mijn pas en knielde naast het meisje neer. Net als Desteny, die wanhopig probeerde haar wakker te schudden. Een tijdje zat ik zo, maar ik kon maar niet bedenken wat ik zou moeten doen. "Desteny.. Ik.." Ik wilde haar zeggen dat ik werkelijk geen idee had wat ik zou moeten doen. Op dat moment schoten haar ogen op en een steek van opluchting sneed door me heen. Dat verdween weer toen een scheldwoord uit haar mond ontsnapte en ze in paniek leek. En toen pas zag ik haar ketting. Een klein koord met een amulet eraan. Dingen die Kate mij had geleerd schoten me te binnen en voor ik het wist had ik mijn hand om haar amulet gesloten en het omgedraaid. Ik kon nog net de letters erop onderscheiden voordat het meisje me verontwaardigd aan keek en haar handen om het amulet sloeg. Ik keek haar aan, vol van spijt. "Het spijt me Chelsea. Echt. En het spijt me al helemaal ook als het geheim was." Want Chelsea had net als alle andere heksen een amulet in haar kleur met haar naam erop. Ik vond het een beetje gemeen, maar ik moest het weten."Nu kan je ons wel vertellen wat er aan de hand was, toch?

Maar er naast nog een onbekende man die zat aan mijn amulet. Ik keek verschrikt op en draaide me om naar achteren, ik keek verward om me heen. Toen keek ik recht in de ogen van de jongenman. Ik keek zijn ziel in. Ik zag dat hij Daan heette en ik zag één vrouw bij hem die hem kuste. Een vrouw met donkere haren. Maar ik kwam nog wat te weten over die vriendin. Ik zag de bloeddorstig in haar ogen. Ik had noot geweten dat die demonen echt bestonden. Mijn moeder vertelde me er s'avonds laat altijd over. Ze waarschuwde me... Naar ik dacht dat het een fabel was. Ik had wel vaker visioenen. Dat was voor mij doodnormaal. Maar ik had nog nooit iemand zijn hele levensverhaal meegekregen door één oogopslag. Ik keek hem aan en hij zei: "Het spijt me Chelsea. Echt. En het spijt me al helemaal ook als het geheim was." Ik wist niet wat ik kon zeggen. Ik keek alleen maar naar het medaillon waarna ik hem tenslotte verbergde in mijn handen. "nu kun je ons wel vertellen wat er aan de hand was, toch" zei Daan. Ik slikte en keek naar de geïnteresseerde blikken van Desteny en Daan... "Hoe...hoe weet jij? Hoe kom je aan die informatie Daan?" er verscheen een klein onzeker lachje op zijn gezicht. "je vriendinnetje zeker? Zij vertelde je zeker over ons" Desteny praatte door me heen... "wat"

Wat? Wie? Kate? Had zij ons ooit verteld over haar. Wat? Wie was zij dan? Maar de grootste vraag: wat was zij! Ik keek Daan verbaast aan. "Waar had zij het over?" Daan keek eerst naar Chelsea die langzaam knikte. "Nou, zij... Zij is een heks!" "Zo iemand met een bezemsteel en een puntige hoed!" Daan zuchtte diep. "Nee joh! Dat waren de heksen van de middeleeuwen. De heksen van nu zijn heel erg veranderd. Ze hebben ook geen toverstokje ofzoiets! Allemaal een fabel. Ze hebben een medallion. Die bind 2 heksen aan elkaar die samen blijven. Meestal zijn die familie gebonden, of vrienden." Chelsea keek verdrietig naar beneden. "Maar ik ben mijn vriendin kwijt. AL 3 jaar. En, ik ben dus heel gevoelig geworden voor visioenen. Dat drijgt wel eens tot een hartaanval. Samen kun je een visioen opvangen. Dan is het niet meer dan een flits..." Chelsea stond op en ging staan naast Daan. "Madeline, ik ben haar al heel lang kwijt!" Ik was verbaast. Hoe kon ik nooit van hun bestaan weten, hoe kon ik dit nooit hebben geweten. "Wat zag je dan? Chelsea, wat zag je?" Chelsea keek radeloos naar Daan. "Ik weet niet of ik dit mag vertellen... Daan... Ik zag jou, een ring kopen... Een goude grote ring. EN hij was volgens mij niet voor jezelf gekocht. Het was volgens mij voor een speciaal iemand." Ik werd stil ,en ik keek naar Daan. Ik wist precies voor wie die ring bedoelt was. Ik keek Daan vuil aan en liep weg!

Ik wachtte ongeduldig op een antwoord. Het was tenslotte niet de normaalste zaak van de wereld dat ik een heks vond die een visioen had gekregen. Ik wilde het weten, voor het zelfde geld was het een wereldramp. Chelsea slikte. "Hoe...hoe weet jij? Hoe kom je aan die informatie Daan?" Ik grijnsde. Ze wist wie ik was. "Je vriendinnetje zeker? Zij vertelde je zeker over ons" Ik knikte ter bevestiging en keek haar aan voor verdere uitleg over deze ongemakkelijke situatie. "Wat?" Onderbrak Desteny ons. Verbaasd draaide ik mijn hoofd haar richting op. Waarover ging ze het nu weer hebben? Ik keek haar aan. "Waar had zij het over?" Ik volgde haar logica niet meer. Wist ze het dan niet? Kate gaf haar les. De leraar in mij wilde haar vragen of ze had gespijbeld tijdens Mythologie, maar dat was nu onbelangrijk. "Nou zij... zij is een heks." Zei ik op een toon alsof ik haar berispte over beter op letten in de les, wat eigenlijk ook mijn bedoeling was. "Zo iemand met een bezemsteel en een puntige hoed!" Desteny leek er net zo weinig van te snappen als ik dat deed. Ik zuchtte diep. Ze had dus echt niet opgelet. "Nee joh! Dat waren de heksen van de middeleeuwen. De heksen van nu zijn heel erg veranderd. Ze hebben ook geen toverstokje of zo iets! Allemaal een fabel. Ze hebben een medaillon. Die bind 2 heksen aan elkaar die samen blijven. Meestal zijn die familie gebonden, of vrienden." Gaf ik haar in een razendsnelle en ongeduldige uitleg mee. Er viel even een stilte. Een stilte waarin ik mijn woorden herdacht, Desteny nadacht over mijn uitleg en Chelsea haar hoofd boog, waarschijnlijk verdrietig. Ik keek haar vragend aan, terwijl ik opstond. "Maar ik ben mijn vriendin kwijt. Al 3 jaar. En, ik ben dus heel gevoelig geworden voor visioenen. Dat dreigt wel eens tot een hartaanval. Samen kun je een visioen opvangen. Dan is het niet meer dan een flits..." Chelsea stond op en ging naast me staan, haar kleding afkloppend. "Madeline, ik ben haar al heel lang kwijt!" Weer viel er een stilte, die nog al ongemakkelijk op mijn schouders rustte. Ik wist niet hoe ik moest reageren, maar ik wist dat ze verdrietig moest zijn. Niet zomaar verdrietig of teleurgesteld. Niet alsof er naaste familie van haar gestorven was, maar alsof er een stuk van haar ziel en haar hart was uitgescheurd, een stuk van haar blijdschap. Ze verloor haar soulmate, niet zomaar een vriendin, maar iemand die praktisch haar eigen ziel was, verboden door magie. Ik slikte toen er een brok in mijn keel kwam te zitten, me voorstellend hoe erg het voor haar moest zijn. Plotseling was het harder gaan waaien en de wind sneed door me heen als een messensteek. Rillend legde ik een hand op Chelsea's schouder, in een vergeefse poging haar te troosten. Ik keek geërgerd naar Desteny, die niets in de gaten leek te hebben en gewoon bleef doorpraten. "Wat zag je dan? Chelsea, wat zag je?" Chelsea hief haar hoofd alsof al het verdriet van haar schouders viel en keek mij toen aan. Ik bespeurde iets van radeloosheid in haar blik. Ging het visioen over mij? Een akelige rilling kroop langs mijn ruggengraat. Ik wist niet of er positieve dingen in een visioen konden voorkomen. Ik hield mijn adem in terwijl Chelsea hakkelend begon te spreken: "Ik weet niet of ik dit mag vertellen... Daan... Ik zag jou, een ring kopen... Een gouden grote ring. En hij was volgens mij niet voor jezelf gekocht. Het was volgens mij voor een speciaal iemand." Opgelucht liet ik mijn adem ontsnappen en een ik glimlachte. In de adrenaline van het voorgeval met Chelsea was ik helemaal vergeten wat ik hier eigenlijk kwam doen. Bij de gedachten aan Kate voelde ik me plotseling weer net ze vrolijk als een aantal minuten geleden. Ik keek van Chelsea naar Desteny. Toen zag ik dat zij nu degene was die haar adem had ingehouden. Haar ogen glansden woedend. Plotseling richtte ze haar woedende blik op mij en liep weg. Verbaasd draaide ik mijn hoofd naar Chelsea. Wat was er in hemelsnaam met haar aan de hand? "Wat...? Ik wist eigenlijk niet goed wat ik wilde vragen. Ik keek Chelsea weer aan en rende toen Desteny achterna. Ik moest voor mijn doen hard rennen om haar pas bij te houden, maar mijn conditie was goed. "Desteny... Wacht nou! Wat is er nou opeens aan de hand?" Ze bleef abrupt staan zodat ik bijna tegen haar aanbotste. Geschrokken viel ze achterover, ik was net op tijd om haar op te vangen. Haar ogen zochten de mijne terwijl ze in mijn armen lag. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ze mocht onderhand wel eens opstaan. Ik wist niet wat er in haar omging, maar ze bleef haar rode ogen maar in de mijne priemen. Toen scheurde ze haar blik van me los, stond op, klopte haar kleren af en wierp me nog een blik toe. Deze keer niet vervuld van haat, maar iets in de tegenovergestelde richting. Vragend keek ik haar na toen ze wegflitste.

Nadat ik mijn verklaring gegeven had over mijn visioen, wat af en toe een nare herinnering naar boven liet komen, liep Desteny plotseling weg. Ik wist waarom. Ik keek wel vaker dwars door de gevoelens van mensen heen. Desteny was verliefd. Waarschijnlijk verliefd op de persoon over wie mijn visioen was gegaan. Ik wilde Daan tegenhouden toen hij haar achterna wilde rennen, maar ik was al te laat. Desteny was snel en Daan ook, hoewel ik me nog steeds zwak voelde van wat me net was overkomen. Zuchtend bleef ik alleen achter, hopend dat dit niet verkeerd af zou lopen. Ik greep naar mijn hoofd om een steek van pijn te onderdrukken. Langzaam liep ik de rest achterna. "Ja hoor... Laat de gewonden maar weer achter..." Mompelde ik in mezelf. Lopen ging niet echt, het leek meer op strompelen. Het deed steeds meer pijn om te bewegen. Ik bleef even staan om weer op adem te komen. Plotseling werd het beeld van de straat wazig. Alles begon te draaien. "O nee, niet weer." was het laatste wat ik kon denken. Toen zakte ik neer, op de grond, verzonken in een diep en sterk visioen.
Daan dacht lang na, de informatie verwerkend. "Desteny! Kijk me aan... Klopt dat?" Ze deed voorzichtig haar ogen open en deed wat Daan haar had gezegd. "J.. ja...." Fluisterde ze. Hij kwam dichterbij net als Desteny. Alles leek opeens in slow motion te gaan. Hoe haar lippen bijna de zijne raakte. Op dat moment raakte ze elkaar. Hen lippen smolten samen in elkaar en hij legde zijn hand op haar heup. Met zijn andere hand streelde hij haar wang.
Ik had genoeg gezien. Ik had alweer bijna een hartaanval gehad, maar niemand leek er iets om te geven. Voorzichtig opende ik mijn ogen en zag dat ik in elkaar gehurkt zat voor een bakker, die ook niets gezien had. Met moeite en steun aan de muur stond ik op. Ik negeerde de duizeligheid, want dat visioen beloofde niet veel goeds. Kom op, Daan ging trouwen, hij mocht Desteny niet kussen. Misschien kon ik het nog net op tijd voorkomen... De hoek van de straat was eindelijk bereikt. Ik slaakte een diepe zucht toen ik zag dat ik te laat was. Desteny lag in Daan's armen. Maar gek genoeg was dit niet de plaats van mijn visioen en leek Daan er ook niet heel blij mee te zijn. Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik dichterbij liep. Plotseling stond Desteny op en liep verontwaardigd weg. Ik wist niet wat er gebeurt was, maar de kus in ieder geval nog niet. Ik strompelde naar Daan toe. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ik, zo onschuldig mogelijk. Daan luisterde niet naar me en staarde haar alleen maar na. "Wat is er met haar aan de hand?" Mompelde hij. Ik boog mijn hoofd. Had hij het niet door? De drang om het te vertellen werd heel sterk. Ik voelde me schuldig, voor hen allebei. Plotseling kwamen de woorden gewoon. "Ik zie andere, van binnen en van buiten. Gevoelens, gedachtes. Die meestal privé dingen zijn. Ik zeg dit. Voor jou, omdat ik weet dat Desteny dit nooit zal doen! Onthoud, wat ik nu ga zeggen kan alles veranderen. Desteny, ze is verliefd op je!" Beschaamd wachtte ik met ingehouden adem op zijn reactie. Nu was er geen weg meer terug en dat was vreselijk. Hij werd rood en keek ook beschaamd naar mij, zijn blik vol verbazing. "Desteny? Is zij op mij? Dat is onmogelijk!" Ik beet op mijn lip toen ik zag dat hij de straat afzocht, op zoek naar haar. Zou hij ook gevoelens voor haar hebben? Ik kon het niet zien. Als ze er waren, dan waren ze zwak. Hij zette een paar passen naar de overkant van de straat. Ik zag Desteny allang zitten. Ik wierp haar een schuldige blik toe. Ik had niets voorkomen, ik had dingen alleen maar erger gemaakt... Alles zou gebeuren, precies zoals in mijn visioen.

Ik liep verward weg. Ik vond een stil plekje achter een huis. Ik keek om het hoekje en zag Chelsea die op Daan afliep. "Wat is er met haar aan de hand?" Chelsea keek even naar beneden. En tenslotte weer naar Daan. "Ik zie andere, van binnen en van buiten. Gevoelens, gedachtes. Die meestal privé dingen zijn. Ik zeg dit. Voor jou, omdat ik weet dat Desteny dit nooit zal doen! Onthoud, wat ik nu ga zeggen kan alles veranderen. Desteny, ze is verliefd op je!" Hij werd rood en keek me verbaast aan. "Desteny? Is zij op mij? Dat is onmogelijk!" Hij zocht om zich heen dus ik deinsde naar achteren. Hopend dat hij me niet zou zien. Op een dag zou ik Chelsea haar keel omdraaien, maar ergens, misschien heel diep vanbinnen, was ik haar toch wel dankbaar. Ook al zou ik dat nooit toegeven. Het liefste wilde ik Chelsea bij hem vandaan sleuren en hem voor mij helemaal alleen hebben. Ik zuchtte. Mijn maag draaide zich om toen hij enkele passen in mijn richting zette. Had dat kreng ook al gezegd waar ik me verschool? Oke, ik was haar dankbaar. Ik had kunnen luisteren naar het gesprek tussen Daan en Chelsea, maar dat had ik niet gewild. Het enige wat ik wilde was dat hij dingen tegen mij zei. De puur en eerlijke Daan. Ik wilde het niet afluisteren omdat hij misschien te verlegen was om het tegen mij te zeggen. "Wat haal je je toch in je hoofd Des. Het is allemaal valse hoop..." Zei mijn gedachten tegen me. De voetstappen kwamen dichterbij en ik maakte me gek genoeg zo klein mogelijk. Alsof ik hoopte dat hij me dan niet zou zien. "Desteny? Ehh... Ik hoorde net van Chelsea dat je... Verliefd op me bent." Ik sloot mijn ogen en luisterde alleen naar Daans zoete stem. "Desteny! Kijk me aan... Klopt dat?" Ik deed voorzichtig mijn ogen open en keek recht in zijn hemels blauwe ogen. "J.. ja...." zei ik zou zacht dat het amper hoorbaar was. Hij kwam dichterbij net als ik. Alles leek opeens in slowmotion te gaan. Hoe mijn lippen bijna de zijne raakte. Op dat moment raakte we elkaar. Onze lippen smolten samen in elkaar en hij legde zijn hand op mijn heup. Met zijn andere hand streelde hij mijn wang. Als ik niet beter wist zag ik vuurwerk. Ik deed mee en hield mijn handen in zijn nek. Opeens duwde hij zich van me af en keek me verbaast aan. Ik wilde weglopen van schaamte maar hij hield me tegen. Ik keek weer in zijn ogen maar zag twijfels. Vanaf dat moment merkte ik dat ik een grote fout had begaan. "Sorry, ik had dit niet moeten doen..." Ik liep naar Chelsea toe die ons met grote ogen had aangestaard. "Kom laten we gaan!" zei ik tegen Chelsea. We liepen samen de straat uit terwijl Daan nog verstijfd was van schrik. Warschijnlijk onbewust van wat er de laatste 30 seconden was gebeurd!

Het enige wat ik kon doen was Desteny nastaren toen ze wegliep, me afvragend wat ik verkeerd gedaan had. Maar toen eiste Chelsea mijn aandacht op. Ik hoorde maar half wat ze tegen me zei dus vroeg ik: "Wat is er met haar aan de hand?" Ik scheurde mijn blik van Desteny los en keek Chelsea aan, die om de een of andere reden haar hoofd gebogen hield, twijfelend bijna, en er zwak uitzag. Ik verbleekte. Had ze weer een visioen gehad? Over mij? Plotseling opende het fragiel ogende meisje haar mond. Ze praatte snel een twijfelend tegelijk, en ik moest moeite doen om het te verstaan. "Ik zie andere, van binnen en van buiten. Gevoelens, gedachten. Die meestal privé dingen zijn. Ik zeg dit. Voor jou, omdat ik weet dat Desteny dit nooit zal doen! Onthoud, wat ik nu ga zeggen kan alles veranderen. Desteny, ze is verliefd op je!" Wacht... Wat? Waar had ze het nu weer over? Ik wist dat heksen het bizarre vermogen hadden om door mensen heen te kunnen kijken, maar dat was niet hetgeen wat me verbaasde. Ik voelde dat ik rood werd, maar mijn verbazing nam de overhand en ik keek Chelsea vluchtig aan. "Desteny? Is zij op mij? Dat is onmogelijk!" Ik besefte niet echt wat ik zei, maar ik hoorde dat wat er uit mijn mond kwam belachelijk klonk. Ik had het te druk met me van alles afvragen en onbewust de straat rond te kijken, op zoek naar haar. Zonder verder naar Chelsea te luisteren, begon ik mezelf in beweging te zetten. Het voelde alsof ik op automatische piloot stond. Ik had geen idee waar ik naartoe liep, maar toen zag ik haar zitten. Desteny zat ineengedoken tegen de muur aan in de schaduw van een nis. Misschien probeerde ze zich te verstoppen voor het nogal gênante moment wat zich had voorgedaan. Het was ook niet geheel eerlijk van Chelsea om zomaar van alles over haar te vertellen, maar het verklaarde een hele hoop. "Desteny? Ehh... Ik hoorde net van Chelsea dat je... Verliefd op me bent." Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Waar sloeg dat nou weer op? Die automatische piloot moest snel worden uitgeschakeld. Desteny sloot haar ogen en op de een of andere manier werd ik daar kwaad om. Waarom zei ze niet gewoon iets? "Desteny! Kijk me aan... Klopt dat?" Er viel een korte stilte voordat Desteny voorzichtig haar ogen weer opende. Toen hakkelde ze: "J.. ja...." Ze sprak het vreselijk zacht uit, maar ik had nog nooit harder een woord in mijn hoofd horen weerklinken. Onbewust zette ik alweer een stap naar voren, maar Desteny ook. Plotseling raakte haar lippen de mijne. Ze kuste me en om een reden die ik nooit gesnapt heb kuste ik haar terug. Het was weer mijn automatische piloot die mijn hand op haar heup legde en haar wang streelde, hoewel er dingen in mij vreselijk hard schreeuwde dat dit verkeerd was. Mijn ogen waren gesloten, ik voelde Desteny's hand mijn nek op schuiven. Onze kus werd vuriger en heviger... Op dat moment werd ik wakker geschud, alsof iemand me een klap in mijn gezicht gegeven had. Ik haalde mijn handen weg en duwde haar ruw van me af, met een wat verbaasde blik in mijn ogen. Wat bezielde me, waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Desteny keek me aan met een emotie die ik niet kon pijlen, boog toen haar hoofd en liep weg, alweer. Ik probeerde haar tegen te houden, zodat ik niet achter zou blijven met vragen. Twijfelend pakte mijn hand haar schouder vast. Ze keek me aan. "Sorry, ik had dit niet moeten doen..." Ik voelde de ogen van Chelsea in onze ruggen prikken. We wisselde nog een blik en toen liep ze weg, mij toch me mijn eigen schuldgevoel achterlatend. Ze zei iets tegen Chelsea wat ik niet kon verstaan en liep toen de straat met haar uit. Toen pas besefte ik wat ik had gedaan. Wat wij hadden gedaan. Ik stond op het punt iemand ten huwelijk te vragen... Hoe kon ik...? Mijn benen trilde te erg om te blijven staan. Ik zakte tegen de muur aan omlaag totdat ik op de grond zat en hoopte dat het ontzettend vreselijke gevoel snel verdween. Wat moest ik nou? Rillingen kropen over mijn rug en ik begroef mijn handen in mijn gezicht. Wat had ik gedaan? Ik voelde me zo ontzetten rot dat ik niet meer helder kon denken, er kwam geen enkele gedachten meer in me op, alleen het beeld van Desteny die me kuste, hoe ze langzaam in Kate veranderde...
Er zat maar een ding op. Ik moest met Kate trouwen. Het liefste zo snel mogelijk. Ik zou dit akkefietje ergens erg ver weg parkeren en er niet meer aan denken zodat ik kon doen alsof het nooit gebeurt was. En ik zou vandaag nog die ring kopen. Ik wist nog niet hoe, maar het zou hoe dan ook lukken.

Ik liep richting het huis van Chelsea. Chelsea keek me geschokt aan. " Hebben jullie nou net gek..." Ik snoerde haar de mond. Geen commentaar aub. ik wil dit zo snel mogelijk vergeten. Achter me laten. Maar hoe erg ik ook mijn best deed. Daan gaf mij men eerste kus. Hoe kon ik zo stom zijn. En er niet aan denken wat dit vervolgens betekende voor Kate. Moest ik dit vertellen? Nee! Nooit, ik wilde dat Kate gelukkig was. Bleek haar huis naast de trouwzaak te zijn. Wat zomaar de winkel kon zijn waar hij zo zijn ring ging halen. In de winkel stond Daan, die me vreemd aanstaarde. Ik keek weg en liep met een rood hoofd het huis binnen. "Woon jij hier in je eentje?" "Leg het me nou eens uit!" Ik keek haar boos aan. "Stop hier nou over, ga je het hier alleen om hebben! Dan ga ik hoor, zoek het lekker uit!" Ik liep de deur uit en sloeg hem met een klap dicht." Daan liep de winkel uit. Maar zonder ring. Ik nam mezelf voor om te doen of er niets gebeurd was. "Heb je de ring niet gekocht? Te weinig geld zeker! Heb je genoeg aan dit?" iK gaf hem enkele briefjes van 100. Ik draaide me om en liep verder. Ik had er werkelijk alles voor over om hun relatie te redden, na wat ik gedaan had! Ik had er echt alles voor over!

Toen ik mezelf eindelijk bij elkaar geraapt had, stond ik op en liep richting de winkel. Ik wist niet waarom. Ik had nog niet echt een plan, maar ik deed gewoon wat goed voelde. Mijn voeten leidde me naar 'Het gouden knopje' ook al had ik er nog steeds geen geld voor. De bel van de deur klingelde toen ik de deur open deed. De vrouw achter de toonbank keek op, maar liet me toen mijn gang gaan. Misschien kon ik een goedkopere ring vinden... of een baantje zoeken? Ik zuchtte. Dit ging niet werken. Mijn blik bleef maar op de diamanten ring rusten. Ik wist dat ik het niet met rust kon laten. Ik scheurde mijn blik los en liep naar de andere kant van de etalage. Alle ringen vielen voor mij al af. Mijn blik viel op de straat. Wat? Was dat nou...? Desteny liep samen met Chelsea de straat uit, langs de winkel af en ging naast de winkel een huis in, druk in gesprek. Ik glimlachte onbewust. Het kon natuurlijk geen toeval zijn dat Chelsea naast de winkel woonde. Ik schudde kort mijn hoofd. Ik ging trouwen! Ik hoorde niet aan Desteny te denken en al helemaal niet... Nee dus, niet aan denken. Ik liep langs de rijen ringen af, maar ik kon mijn aandacht er maar niet bijhouden. Ik slaakte nog een zucht en liep tenslotte maar weer naar buiten, niet wetende wat ik moest doen. Op dat moment ging de deur naast het huis open en schreeuwde een maar al te bekende stem iets waarna ze de deur dichtsloeg. Verbaasd keek ik Desteny aan. Ze keek mij ook aan. Alsof er niets gebeurt was tussen ons. Als zij het zo wilde doen vond ik dat prima. Ik had er om eerlijk te zijn ook geen problemen mee. We stonden zo een tijdje, totdat Desteny razendsnel begon te spreken. "Heb je de ring niet gekocht? Te weinig geld zeker! Heb je genoeg aan dit?" Ze drukte iets in mijn hand en toen was ze weg. Als ik niet beter had geweten dacht ik dat ze een goochelaar was. Ze was nergens meer te bekennen en waarschijnlijk alweer terug naar school. Overdonderd bleef ik achter. Alles was zo snel gegaan dat ik geen tijd had gehad om erover na te denken. Langzaam opende ik mijn hand en toen ik zag wat erin zat, puilde mijn ogen bijna uit. Ik kon dit toch niet van haar aannemen? Was ze gek geworden? Bijna overwoog ik haar te gaan zoeken en het terug te geven. Het waren honderden euro's... En toen bedacht ik me twee dingen. Ten eerste, Desteny was een vampier. Vampiers stonden erom bekend dat ze rijk waren. Ze hadden lang genoeg de tijd gehad om het bij elkaar te sparen, hoefden geen eten te kopen en konden ongezien stelen en ten tweede, Desteny wilde dat ik de ring kocht. Niet omdat ze mij dan kwijt zou raken, ze wilde mijn relatie redden puur uit schuldgevoel en ze wilde ook geen bonje met Kate. Het duurde zeker acht minuten voor ik eindelijk kon accepteren dat ik hiermee de winkel in zou lopen en de ring gewoon ging kopen. Ik moest het doen, ik zou het doen. Ik maakte iedereen er gelukkig mee. Niet alleen mezelf, niet alleen Kate, maar ook Desteny en misschien nog wel honderd andere. Desteny wilde dat ik gelukkig werd en met Kate ging trouwen zodat ze nooit meer na hoefde te denken over wat er gebeurd was. Ik kon het niet geloven. Mijn rottige gevoel was in een klap overgewaaid. Ik haalde diep adem en liep met een glimlach op mijn gezicht de winkel in. "Mevrouw? Doet u mij die maar, alstublieft. glunderde ik. Ik zou doen wat ze wilde, zodat ik haar eeuwig dankbaar kon zijn en ze bij mij in het krijt kon staan. Maar het kon me niets meer schelen. Ik ging trouwen!

//Vervolg