Back to home!

Ik werd wakker in een pikkedonkere ruimte. Even wist ik niet waar ik was beland. Maar toen realiseerde ik me dat ik op mijn kamer lag. Voorzicht stapte ik over het matrasje waar Emily lag. Ik sloop geruisloos richting het gordijn om geen enorme harde geluiden te produceren. Ik sloeg de gordijnen met een ruk open. Een windvlaag vloog de kamer binnen. Toen zag ik dat het raam wagenweid openstond. Ik keek naar het matrasje, het was leeg en het dekbed van haar lag op een propje in de hoek geschoven. "Emily? Ben jij dat?" Ik keek angstig om me heen. Ik voelde een hand op mijn schouder waardoor ik me met een ruk omdraaide, tot ik gelukkig zag dat het Emily was. "Dat is niet leuk hoor!" Schreeuwde ik lachend. Emily rolde van het lachen over de grond. "Jou gezicht! Whaha!" Boos gaf ik een schop tegen haar knieschijf. "Doe dat nooit meer." Ze keek me jammerend aan en zei teleurgesteld. "Oke dan!" We kleedden ons vlug om en liepen naar beneden. Daar pakte ik 2 boterhammen uit de kast en Emily kan aanzetten met de jam en de verukkelijke hagelslag! Zelf was ik verzot op chocolade. Ik kon er letterlijk geen genoeg van krijgen. Suikerverslaafde kon je me ook wel noemen. Ik schoof aan tafel en viel gelijk aan op het nieuwe pakje hagelslag. "Rustig aan hoor!" zei Emily, "We moeten hier wel even mee doen!' Toen gaf ze me lacherig een knipoog. "Wij met onze suikerverslaving hé?" Emily stond op van haar plaats en liep richting de koelkast. "Zijn we nou werkelijk het belangrijkste van ons gezonde ochtendmaal vergeten?" Ze greep 2 cola blikjes uit de koude kast. "Mmmm!" zei ik enthousiast. "Hoe deden wij dat ook al weer?" zei ik tegen haar. Ze klapte het blikje open en schonk het in het kommetje. Zo deed ze dat ook bij haar eigen blikje. "Tastoe! " Ik pakte de bak musli en gooide dat bij de cola. "Wij zijn zo uniek!" riep Emily door de kamer. En met haar handen wees ze naar onze Musli kick! Ik maakte er nog een vrolijk deuntje op de achtergrond. Net zoals ze altijd deden bij die musli reclames. Thuis hadden we geen tv. We woonde in een simpel huisje met weinig elektriciteit. Daarom was het hoogst tijd om een ander verlijfsplek te zoeken. Nadat we ons eten en drinken opgeruimd hadden liepen we naar buiten. We hadden ooit een bramenstruik gevonden in het bos, en tot onze grote verbazing waren ze heel lekker. Toen besloten we die te ontwortelen en die in onze voortuin te herplanten. Van die bramen maakte we de jam. Elke dag waren er in de struik wel nieuwe lekker zoete bramen te vinden. Ik hurkte voor de struik en greep naar de bessen die waren verschuild in de struiken. "Ik had dus een idee." zei ik. Ze knikte kortaf. "En dat is?" "Misschien kunnen we verhuizen?"zei ik terug. Toen ontstond er een ongemakkelijke stilte.

na ons ontbijt dat bestond uit boterhammen met hagelslag en jam en onze muesli kick, liepen we naar buiten zoals we dat elke ochtend deden. we hadden de emmer voor de bramen mee en ik zette hem op de grond. we begonnen allebei te snoepen van de overheerlije bramen. " ik had dus een idee." begon Amil. ik had mijn mond volgepropt met bramen dus ik gaf haar een knikje. toen ik de bramen had doorgeslikt zei ik:" "en dat is?" ik keek haar vragend aan. " misschien kunnen we verhuizen?" zei Amil. de vraag kon maar niet tot me door dringen. hoezo verhuizen? we hadden het hier goed. en we hadden de beste bramenstruik die ik ooit had ontmoet. er viel een ongemakkelijke stilte. ik plukte de bramen en gooide ze geirriteerd in de emmer. ten slotte zei ik: " waarom? we hebben het hier toch goed? met onze vaste rituelen. dat laat ik niet zomaar gaan hoor!" ik probeerde rustig te blijven maar mijn stem sloeg over. we bleven een tijdje stil en plukten allebei gefrustreerd de bramen. toen we genoeg hadden liep ik naar de keuken. Amil had blijkbaar nagedacht over wat ik zei. " zo goed hebben we het niet hoor! we hebben nouwelijks stroom, we hebben maar 1 bed, we hebben een kleine badkamer! dat lijkt mij genoeg reden om te verhuizen!" ik smeet de emmer op het aanrecht en begon met het schoonmaken van de bramen. ik was zo boos dat sommige bramen uit een spatte en op de muur terecht kwamen. " verhuizen helpt echt niet tegen maar 1 bed hoor, die moet je kopen! we hebben ook bijna geen stroom nodig en die badkamer kunnen we laten uitbreiden aangezien de rommelkamer toch nooit wordt gebruikt!" ze dacht na over wat ik zei en greep mijn hand. ze trok me mee naar boven en liet me de vieze badkamer zien. " hier valt weinig aan te doen. alles is kapot en als hier mensen komen is dat een erg groot risico dat we absoluut niet mogen lopen!" ze speelde altijd een beetje de baas. waar zouden we heen moeten gaan. ja, ze had een punt maar hier voelde het zo vertrouwelijk aan. en de bramen struik... daar leefden we zo wat van. dit was de enige plek waar ik ooit mezelf had durven zijn. dat kon ik moeilijk achter me laten. ik liep boos terug naar de keuken en ging aan de tafel zitten. ik verwachtte dat Amil achter me aan zou komen maar ze bleef blijkbaar boven. ik liep naar het toilet, ik pakte wat wc papier om de tranen weg te vegen en en liep terug. ik maakte de jam af en zette het potje in de koelkast. ik wilde van de overgebleven bramen een taart maken. ik liep naar boven en zocht naar Amil. het raam stond open. ze was vast weg geglipt om na te denken. ik schreef een briefje en legde het op tafel er stond op: ik ben eventjes wat boodschapjes halen voor de bramen taart die ik wil maken. ik hoop dat je thuis bent als ik terug ben. dan kunnen we eventjes rustig met elkaar praten. xxx emily
ik pakte de autosleutels van onze cabrio en reed naar het dorp een paar kilometer verderop. bij de bakker haalde ik wat suiker. in de supermarkt haalde ik nog wat andere ingredienten. toen ik nog eventjes in de snoepwinkel wilde kijken zag ik een nieuwe kleding winkel. ik besloot er eventjes te gaan kijken. dat was een goede keus want ik zag zoveel leuke schoenen, jurkjes, broeken, shirtjes en tassen. het was werkelijk een mode paradijs! ik kocht eigenlijk alles wat ik niet kon laten hangen. mijn totaal van vandaag was $ 402,- ik hoopte dat Amil niet zou gaan flippen. ik reed terug naar huis. thuis probeerde ik de 5 tassen naar binnen te dragen. maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. de tassen vielen bijna en ik moest dus alsnog 2 keer lopen. na de 2e keer lopen zat Amil aan de keuken tafel. " wil je me meehelpen?" ze knikte en stond op. ze hielp me met het uitpakken van de boodschappen. " kijk eens wat ik voor leuke kleding heb gekocht?!" zei ik enthousiast. ik liet haar de jurkjes, broeken en shirtjes zien. maar ze wist niet dat ik een nieuwe tas had gekocht. ik had hem speciaal voor haar uitgezocht. ook had ik een leuk paar schoenen voor haar gevonden. mooie elegante hakken. we deden eigenlijk samen met onze kleding maar we hadden een paar eigen bezitten. " er ligt nog 1 tas in de auto. die is voor jou. zou je hem willen halen? " ja tuurlijk. het spijt me van daar straks. ik hoop dat we dalijk rustig kunnen praten?" " ja tuurlijk! ga nu maar gauw de tas halen. er zit een cadeau voor je in. hij ligt in de koffer bak" en weg was ze. ik wachtte tot ze terug kwam. het duurde wel lang hoor! waar zou ze heen zijn? eindelijk! daar was Amil. ze zag er heel vrolijk uit. met de tas aan haar arm en de nieuwe schoenen aan haar voeten liep ze de keuken binnen. ze stonden haar heel goed! " dank je wel! ze zijn zo mooi! ik ben er echt heel erg blij mee!" zei ze terwijl ze me om de hals vloog. " mooi zo! ik heb ook nieuwe schoenen voor mezelf gekocht. maar we moeten niks meer kopen als we gaan verhuizen he?" ze keek me verbaasd aan. " maar je wilde toch helemaal niet verhuizen? vind je het dan niet erg?" ik knikte. " ik wilde inderdaad niet verhuizen. maar het is hier echt te klein. we zijn toe aan iets nieuws. maar de bramen struik gaat mee!" daar moesten we allebei om lachen. we deden een dansje. we hadden weer eens ons dagelijkse gekke dagje. eigenlijk hadden we die 24/7. we maakte samen, al lachend de bramen taart af en liepen naar boven. " waar gaan we eigenlijk heen? ik bedoel, we moeten wel ergens aan een huis komen." daar hadden we allebei nog niet over nagedacht. ook al wisten we nog niet waar we heen gingen. toch begonnen we vast met het inpakken van de spullen. we begonnen met de rommelkamer. er moesten veel spullen weg. we konden natuurlijk niet alles meenemen. nadat we de rommelkamer hadden opgeruimd en inpakt besloten we de dozen zolang daar neer te zetten. het was al best wel laat en we hadden allebei dorst. we gingen jagen. dat hadden we al 3 dagen niet meer gedaan en het was hard nodig want onze voorraad was op. we renden door het bos en pakten alle dieren die in de weg stonden. na zo'n 3 uurtjes hadden we een grote voorraad. we liepen naar huis terwijl we wat onschuldige diertjes leeg dronken. toen we thuis waren kwam Amil met een voorstel. " we kunnen naar onze eerste ontmoetings plek gaan. waar ik ben opgegroeid." ik knikte dat klonk wel leuk." klinkt goed! we kunnen morgen wel vertrekken als we nu alles inpakken." we renden naar boven en we pakten al onze spullen in. daarna besloten we te gaan slapen. ik was zo blij dat we dat als half vampiers nog konden! Amil stond in de badkamer en ik wilde nog graag een grap met haar uithalen. ik klom uit het raam en ging op mijn knieen in de dakgoot zitten. ik hoorde Amil angstig praten. " Emily? ben jij dat? ik vind dit niet leuk! ben je gevlucht voor me? waarom staat het raam open?" ik zag in de schaduw dat ze het raam dicht wilde doen. ze hing met haar hoofd naar buiten. ik ging voorover hangen zodat ik precies voor haar gezicht hing. AAAAAAAAARG! de schreeuwde haar longen uit haar lijf. ik sprong naar binnen en rolde over de grond van het lachen. " hahahahahaha je had je gezicht moeten zien! hahahahah!" ze keek me boos aan. "ik vind het echt niet leuk!" " sorry het spijt me." " we kunnen maar beter gaan slapen." ik knikte bevestigend en deed het licht uit. ik ging in het bed liggen en kroop onder mijn dekens. ik viel snel in slaap. ik droomde over de dag dat ik veranderde in een vampier. mijn ouders waren neer gestord met het vliegtuig en ik zorgde vanaf mijn negende al voor mijn 3 broertjes en 4 zusjes. ik kwam thuis van het boodschappen doen. ik hoorde gegil vanuit de woonkamer. liet alle boodschappen vallen. ik bleef staan in de deur opening. ik was in schok. en doodsbang. mijn 6 broertjes en zusjes lagen slap en leeggezogen op de grond en een man zoog de laatste druppels uit mijn laatste zusje. hij liet haar op de grond vallen. keek om doordat ik gilde. hij zuchtte voldaan. " ik zit eigenlijk al vol" zei hij. maar toch beet hij me. ik schreeuwde het uit van de pijn. ik kon bijna geen adem halen. alles brandde mijn hele lichaam. alles werd zwart. ik had sterke hallucinaties over mijn familie. toen schrok ik wakker. ik lag in een stinkende ruimte. het was hartstikke donker. ik zag mezelf liggen. ik ramde op het plafond. het was erg klein. ik ramde zo hard dat het dak er vanzelf af ging. het kon me niks schelen dat ik het kapot had gemaakt. ik rende weg, weg van deze plek. na een poos kwam ik in Rosey Lake. een stadje dichtbij waar ik in de container lag. daar kwam ik Amil tegen. we hadden samen een geweldige tijd en zijn nooit uit elkaar gegaan. ik schrik wakker uit mijn droom. ik keek op de klok. pas half 5! maar ik kon nu echt niet meer slapen hoor! ik trok mijn badjas aan en liep heel stil naar beneden. ik ging aan de keukentafel zitten. daar zat ik dan een lange tijd naar mijn handen te staren. ik dacht aan de keer dat ik met Amil is hollywood was. we waren de filmset van step up binnen gekomen en mochten meedoen als dansers. maar tijdens het filmen hebben we er natuurlijk een zooitje van gemaakt. we hadden nog nooit zo hard gelachen. we werden eruit gezet maar kregen ons geld toch. we waren rijk geworden door het verprutsen van een opname. we hebben uiteindelijk van het geld ons huis gekocht en wat we nog over hadden hebben we besteed aan kleding, kleding, schoenen, tassen, schoenen en schoenen. daarna hebben we nog wel rond gereisd maar altijd voelde ik me in dit huis het lekkerst. ze wilde het ooit gaan slopen maar wij woonden er toen al in en toen hebben we alle mensen die het plan leidde met onze gaves omgepraat. en nu verlieten we ons thuisfront voor een nieuwe. toch deed het pijn. toen ik op de klok keek was het al half negen. ik wekte Amil en kleedde me aan. Amil wilde nog eventjes blijven liggen. ik dekte de tafel met de hagelslag, jam, brood, kommetjes, bordjes, cola en natuurlijk de meusli. ik riep Amil en ze kwam naar beneden. we hadden allebei geen zin in eten. zelfs niet in onze meusli kick. het enige wat ik wel naar binnen kreeg was de bramen taart. we bleven maar eten. uiteindelijk had ik een halve taart naar binnen gewerkt een lepel met meusli en ik had het blikje cola leeggedronken. we vonden ons vertrek allebei moeilijk.

Alle koffers stonden al helemaal ingepakt en wel, ik liep naar beneden en zag dat Emily al was begonnen met eten. Stilletjes schoof ik aan zonder maar een woord te zeggen. Ik graaide een warm broodje uit de mand en besmeerde hem met verse jam. Ik keek omlaag naar mijn broodje terwijl ik telkens voorzichtig een hap nam. Het was stil, maar niet één van mijn beste kwaliteiten om een gesprek op gang te brengen. "Lekkere boterham?" vroeg ik verlegen. Ze knikte kortaf en nam ook een hap. Ze keek me verbaast aan en zei: "Zit je ergens mee Amy?" Ik frutselde aan mijn t-shirt en keek verlegen omhoog. 'Nouja, we moeten vandaag afscheid nemen van dit huis. En..." Toen wist ik niks meer te zeggen maar Emily vulde mijn zin aan. "Het was jou keus hoor!" "Dat weet ik wel, maar dat maakt het vertrek nog niet makkelijker." We hadden allebij ons zegje gedaan en daar bleef het wel bij. We aten allebij ons brood en de musli op. Ik liep van tafel en pakte mijn jas van de kapstok. Emily ruimde de tafel af en ik stopte 2 flessen water en een heel brood in mijn tas. "Klaar!" Riep ik door de kamer, Emily kwam aanrennen met haar laatste koffer. Ik keek naar al haar koffers die ze bij zich had. "Die ga je maar lekker zelf dragen." Zei ik geirriteerd.
Ze slaakte een diepe zucht en liep de deur uit met al haar tassen en koffers. Ik liep haar achterna en draaide me nog een keer om naar het huis. "Dit was het dan, het einde van al onze herrineringen." en ik liep weer verder. Ik maakte nog één keer oogcontact met het huis en daarna vond ik mijn weg verder achter Emily aan. Verbaast genoeg liep zij twee keer zo snel als ik. terwijl zij ook twee keer zo veel tassen had als ik. We liepen richting het bos en waren zo ook weer een uur verder. Hoe dieper we het bos in kwamen, hoe donkerder het werd. Ik stopte en zei "wacht, hebben we toevallig een zakamp meegenomen, het is nu wel heel donker aan het worden! Niet?" Ze ritste één van haar tassen open en haalde een mini zaklamp uit haar tas. "Daar moeten we het mee doen meid!" Ze ritste haar tas weer dicht en liep weer net zo vlot door. "Wacht! Niet zo snel!" Riep ik buitenadem. Haar tempo werd inderdaad langzamer maar nog steeds maar net bij te houden. Ik rende een stukje waardoor ik weer naast Emily stond. Het bos was enorm groot en ik zag ook al een paar wilde beesten. Ik zag meerdere keren een eekhoorn, en ik dacht ook een keer een wolf te zien. Maar gelukkig waren ik en Emily met zijn twee, we konden één wolf makkelijk aan. Maar dan moesten het er niet meer worden natuurlijk. Ik keek op mijn horloge en scheen er vervolgens met de zaklamp op omdat ik het niet goed kon zien. 12 uur. We hadden anderhalf uur gelopen en ik was ondertussen een beetje moe aan het raken. Emily wees naar een omgevallen boom en ik gooide een fles water naar haar. "VANG!!!"En inderdaad, ze ving hem maar net. Ik pakte een boterham en gaf er één aan Emily, "Heb je geen honger?" vroeg Emily. "Nee, ik voel me een beetje misselijk"