We are Wrong Roommates. [Brad]

Rustig liep ik door de gangen richting de slaapzalen. Op mijn gezicht rustte dezelfde emotie als altijd; heel koel. Het was de houding die ik altijd opstelde. Niemand moest denken dat hij een opgefokte vampier was, die bij elk klein dingetje uit zijn vel zou springen. Dan zou hij meer lijken op een hond. Blegh. Wat dat betreft was ik blij dat ik een bloedzuiger was. Je kon wel stellen dat ik er trots op was. Even werd mijn aandacht getrokken door een deur dat open getrokken werd, er kwam iemand naar buiten lopen en ik schonk het meisje een lieve glimlach, terwijl mijn pas dezelfde ritme bleef behouden. Ik was nu opweg naar m'n nieuwe kamer, die ik zou delen met iemand anders. Ik was de kamer al binnen geweest, en had mijn tas geplaatst onder een bed. Het was een zwarte sporttas, gevult met mijn klein beetje bezittingen. Het meeste bestond toch echt uit mijn kleren. Tsja, ik hoefde nou eenmaal niet veel spullen. Dat was alleenmaar onhandig voor als je verhuizen moest, zoals nu. Tenslotte kon je in bezittingen niet bepaalt veel geluk vinden. Over geluk gesproken... Ik hoopte echt dat ik bij een andere vampier in zou komen. Maar mijn gevoel sprak anders. Iets wat ik het liefst weg wou duwen en mezelf wijs maken dat dat niet zo was. Mijn gevoel sprak namelijk dat ik bij een hond op de kamer zou zitten. Ik zag het al helemaal voor me, en niet bepaalt op een positieve manier. Lichtjes schudde ik me hoofd. Het kon gewoon niet waar zijn. Er waren heel weinig honden op deze school en veel vampieren. Zou het zo kunnen wezen dat uitgerekent ík bij een weerwolf op de kamer moest?
Mijn vermoedens werden bevestigt zodra ik voor de deur van de kamer stond. Een kwaadaardige glans verscheen in mijn ogen zodra de geur van een weerwolf mijn neusgaten in kruipt. Het was waar. Ik moest slapen bij aardsvijand nummer #1. Bij die gedachte leek ik mijn kalmte te verliezen. Waren die mensen van de administratie helemaal gek geworden?! Hadden ze nou echt niet een klein vleugje van mijn haat gezien? Of deden ze het nou juist expres om mij te pesten? Om mij een lesje te leren? Ik snoof diep en sloot voor een lang moment mijn ogen. Nee, ik moest nu niet kwaad gaan worden. Ik wou mezelf niet laten kennen. Dit toneelstuk zal ik vol houden, tot het allerlaatste moment. En dat moment was wanneer het lange leven van me ontnomen werd, de dood. Ik ademde eens diep in en uit, en niet omdat mijn longen dat nodig hadden. Ik deed het voor mezelf, voor mijn kalmte. Dan leg ik mijn hand op de klink en open de deur langzaam. Met dezelfde, herpakte kalmte stap ik de kamer binnen. Mijn ogen gleden in de ronte en bleven toen hangen bij Avalina. Die had ik eerder ontmoet, in de gymzaal. Eigenlijk was ik best verbaast dat ik nu bij háár slapen moest. Misschien had ik toch maar eerst op het kaartje moeten kijken, in plaatsvan beleefd afwachten totdat diegene uit zichzelf zich aan mij had voorgesteld. 'Oh hallo, Avalina.' Sprak ik vriendelijk en gunde haar een onschuldige glimlach. Toen pas zag ik dat ze op het bed zat waar ik mijn tas onder had gelegt. Ze zat precies daarboven. Geweldig. 'Met jou deel ik nu dus de kamer...' vervolgde ik. 'Gezellig.' Dat meende ik natuurlijk niet, maar dat hoefde zij niet te weten. Ik doe de kamerdeur achter mij dicht. 'Hoelang ben je hier al?' Aan de positie van haar tas te zien nog niet zo heel lang, alleen wilde ik beleefd blijven. Weer glijd mijn blik naar de zwarte sporttas onder het bed. Die wilde ik nu heel graag hebben. Straks ging ze erin zitten neusen of wat dan ook. Als ze 'm gezien had tenminste. Geruisloos loop ik haar kant op. De uitdrukking op mijn gezicht verandert niet echt, ondanks het plan dat ik nu ging uitvoeren. Niet dat het een speciaal plan was, maar voor mij was het al heel wat. Zwijgent ga ik op mijn hurken vlak voor haar zitten. Zonder haar aan te kijken glijd één arm onder haar benen en lifte die wat omhoog terwijl mijn andere hand de tas grijpt en 'm onder het bed vandaan trekt. Direct laat ik haar benen netjes weer zakken en zet een stap achteruit. 'Je zat bovenop m'n tas,' gaf hij als uitleg. 'En er zit breekbaar spul in dus...' Een aantal seconden laten mijn lippen weer een glimlachje zien.

Zenuwachtig wachtte ik, zittend op het bed, totdat de deur enige beweging gaf. Toen pas zag ik een tas, die onder het bed was gezet. Zou die van Brad zijn? Het moest wel. Nieuwsgierig als ik was bukte ik en stak mijn hand uit naar de tas, ik pakte een hengsel en schoof het zwarte ding onder het bed vandaan. Vluchtig wierp ik een blik over mijn schouder. Het kon niet missen, deze tas rook naar hem, nee stonk naar hem. Ik trok mijn neus op en ritste de tas open. Brad's geur werd versterkt. Ik dacht dat het kwam omdat ik de tas open had gemaakt, maar kort daarna hoorde ik voetstappen aankomen. Geschrokken ritste ik de tas weer dicht en zette alles vliegensvlug weer terug op zijn plaats, inclusief mezelf. Een fractie van een seconde later ging de deurklink naar beneden en stapte er een jongen binnen. Zijn haar zo lichtblond dat het bijna wit was, zijn ogen rood, gemengd met emotie's die ik niet kon benoemen. Maar het maakte niet uit dat hij geen open boek was, ik wist toch wel dat hij walgde van de wezens van mijn soort. Brad. In de enkele ontmoeting die we gehad hadden, had ik hem niet echt leren kennen. Maar ik wist een paar dingen van hem af. Dat hij de weerwolven haatte nam ik hem niet kwalijk, hij wist wat sommige van onze familieleden konden doen. Maar zulke vreselijke dingen zou ik niet eens kunnen bedenken. Daarbij hield hij minstens drie kwart van wie hij was in zichzelf. Dat was misschien de rede waarom ik zijn tas wilde doorzoeken, om meer van hem te weten te komen, om meer te weten dan alleen de naam van mijn kamergenoot. Ik richtte mijn hoofd naar Brad toe en keek hem aan. Afwachtend, zoals altijd. Tenslotte zei hij: "Oh hallo, Avalina." Alsof hij er helemaal geen moeite mee had. Hij glimlachte zelfs naar me. Ik besloot dat ik mee moest spelen. Ik keek hem een seconde aan voordat ik zei: "He... Brad." Met dezelfde onschuldige glimlach die hij om zijn volle, bleke lippen had gehad. Ik zweeg weer. "Met jou deel ik dus nu een kamer...Gezellig." Ik had echt de nijging om een opmerking naar zijn hoofd te smijten wat niet bepaald beleefd was. Maar ik slikte het in en zette een glimlach op. Hij meende het niet, dat wisten we allebei. Het was misschien nog wel erger dat hij dat probeerde te verbergen dan dat hij het gewoon tegen me zei. Ik knikte en er viel weer een korte stilte. "Hoe lang ben je hier al?" Vroeg Brad om de stilte op te vullen. Het was een overbodige vraag, ik had liever een ongemakkelijke stilte dan overbodige vragen of opmerkingen. Misschien zat hij helemaal niet op een antwoord te wachten, maar toch gaf ik hem er een. "Pas net." Mompelde ik. Toen ik hem weer aankeek zag ik dat zijn blik gleed naar mijn voeten. Ik volgde onopvallend zijn blik. De tas. Zou hij iets merken? Brad kwam naar me toe lopen. Zonder daarbij enig geluid te maken en ik hield mijn adem in. Er golfde een klein beetje angst door me heen, ik wist niet wat hij ging doen. Vampiers waren altijd zo onvoorspelbaar... En inderdaad wisten ze me weer te verassen. Hij hurkte geruisloos voor me neer en ik trok kort mijn wenkbrauwen op. Een van zij armen gleed onder mijn been door en tilde deze omhoog. Ik voelde de wolf zo hard tegen mijn menselijke huid aanduwen dat ik mijn vacht bijna voelde zitten. Het was verbeelding, maar ik zou veranderen als hij niet snel weer weging zo dicht bij me. Ik besefte pas wat hij aan het doen was toen hij de zwarte tas al in zijn handen had. Hij liet mijn benen weer zakken precies in de positie waarin ze waren toen hij binnenkwam. Brad stapte snel achteruit en ik bedankte alle heilige die ik kende dat ik niet was veranderd in zijn bijzijn. Ik had hem anders echt iets aangedaan. "Je zat op mijn tas." Legde hij uit. Dat wist ik ook wel. "En er zit breekbaar spul in dus..." Een paar seconden lag er weer een glimlach rond zijn lippen. Hij zag er helemaal niet zo kwaadaardig uit als hij lachte. Ik nam mezelf voor dat ik niet moest intrappen in een van die valse geforceerde glimlachjes. "Ik slaap dus hier." Nu was ik degene die ongemakkelijke stiltes opvulde met overbodige opmerkingen. Hij had niet echt een bed nodig, dus leek het me eerlijk dat ik mijn bed mocht uitkiezen. Ik stond op van het bed, dat kraakte bij de beweging en liep naar het keukenblok. Ik trok een laatje open en bekeek de lege witte binnenkant. In een kastje vond ik alleen een pakje bloed. Ik kon niet naar het etiket kijken. Misschien was het zelfs wel mens. Brad leek me niet iemand die zich keurig aan de regels hield. "Lust je wat... te drinken?" Vroeg ik zo aardig mogelijk. Toch hakkelde ik in de zin. Zelf had ik ook wel zin in vlees, maar bloed vond ik net iets te ver gaan. Ik sloot mijn hand om het pakje en sloot mijn ogen even. Ik haalde diep adem en gooide het pakje toen naar Brad toe. "Smakelijk." Zei ik terwijl ik mijn eigen tas inspecteerde op iets eetbaars. Ik draaide mijn hoofd. Ik kon niet kijken hoe hij het op zou drinken.

"He... Brad." Hmm... Wat moest ik daar nou van denken? Ze had haast dezelfde glimlach als mij, betekende dat dat ze mijn toneelstuk doorhad? Of mocht ze mij gewoon niet en daarom deed ze zo. Toch liet ik me niet van mijn stuk brengen door de manier waarop ze met me meespeelde. Even dacht ik dat ze geen antwoord zou geven op mijn vraag. Was ze daar te beroerd voor? "Pas net." Mompelde ze. Nee toch niet. 'Ah oké dan.' Glimlachte ik. 'Weet jij trouwens ook of we die kast samen moeten delen? Daarover is namelijk niks tegen mij gezegt...' Deze ene keer deed ik het niet om de stilte op te vullen, dit was iets wat ik echt wou weten. Ik was het namelijk niet van plan ookal ging het gewoon om een stel kleren. Alhoewel... Miscchien dat zij dat zou denken, maar ik had nogal het handje ervan om dingen in mijn broekzakken te laten zitten en ik wou niet dat zij die dingen zou vinden... De sporttast hielt ik beschermend in mijn handen. Ergens vertrouwde ik het niet. Ze had précies boven mijn tas gezeten, kon het nou echt zo wezen dat ze die tas niet had gezien? Hadden weerwolven nou geen goed zicht? Of een goeie reuk? Bij beide had ze het wel móéten zien staan. Een schaduw viel over mijn gezicht. Zou ze dan niet met haar poten door mijn spullen hebben gesnuffelt? Die gedachte verontrustte mij. Er zaten namelijk wat dingen in mijn tas wat niet helemaal legaal was hier. En áls zij dat zou hebben gezien, zou ze mij kunnen verraden. Toch leek ze me op een één of andere reden geen verklikker, maar ook dat wist ik niet helemaal zeker. Die ene keer dat ik haar ontmoet had kon ik nog niet echt goed pijlen hoe haar karakter was. Fel, dat was ze wel. Dat had ik heel goed gemerkt toen ze die ene keer de gymzaal binnen was gekomen en ik behoorlijk geschrokken was omdat er zomaar iemand was. Misschien moest ik uit gaan zoeken hoe hoog haar lat lag, tot hoever ik met mijn gedrag kon gaan voordat ze zou exploderen. Ik wist dat weerwolven best opgefokte wezens waren, diep in hen. Ik wist hoe kwaad ze konden worden om één klein dingetje. Dus het leek me wel grappig haar grens op te zoeken. Maar niet direct de eerste dag. Oh nee, ik zou het langzaam opbouwen. "Ik slaap dus hier." Gheghe, dat had ik nu ook wel door. Nou ja, ze moest het ook zelf weten. Als zij zo graag op dat ene bed wou, ging ik wel op het andere. Ik was volwassen genoeg om daar geen ruzie over te gaan maken. Tenslotte zou ik toch niet slapen, hoogstens een aantal keren relaxen. Heerlijk vond ik dat; gewoon op bed liggen met wat muziek op. Mijn muziek smaak was de laatste tijd erg verandert. Zo'n hondert jaar geleden vond ik muziek niks, vooral omdat het van die... Saaie deuntjes waren. Nu was dat verandert en luisterde ik naar vanalles. Om muziek te kunnen blijven luisteren had ik een Ipod aangeschaft met een stuk of vijf oordopjes omdat die dingen bij mij áltijd kapot gingen. Wat dat betreft was ik niet erg zuinig met mijn spullen. 'Dat had ik al wel begrepen,' was dan ook mijn reactie. Ik draaide me een kwartslag om richting het andere bed en legde daar voorzichtig mijn tas op. Mijn hand hielden de hengsels vast toen ik gekraak hoorde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een gedaante in beweging komen. Wat was ze van plan? Daar was ik zelf even verrast door. Hoe kon ik zoiets denken? Kwam dat omdat ik toch wel een beetje gespannen was? Ik mocht weerwolven dan wel vreselijk vinden en ze willen afmaken, toch waren het wezens die ongelovelijk sterk en snel waren. Hun tanden en gewicht, dat was iets waar ik niet al te gemakkelijk tegenop zou kunnen. Uiteindelijk laten mijn handen de hengsels los en draai me half in haar richting. Mijn scherpe ogen volgden werkelijk ál haar bewegingen, oplettend of ze niks onverwachts zou doen. Plots zag ik dat ze een pakje bloed vast hielt. 'Leg dat neer!' sprak een duivelsstemmetje in mijn hoofd en de drang om het zakje uit haar handen te grissen was groot. Toen pas besefte ik dat het een ander pakje was dan ik in mijn gedachten had. Het bloed dat erin zat was van een paard geweest, wat ik overigens echt ranzig vond. Ik luste eigenlijk maar twee soorten bloed en dat was die van mensen en van de vampieren zelf. In mijn gedachten voelde ik het rode vloeistof al door mijn keel glijden. Verukkelijk... "Lust je wat... te drinken?" Vroeg ze, op een aardige manier. 'Euh.. Natuurlijk' Niet veel later werd het pakje naar me toe gegooit en ik ving het soepeltjes. "Smakelijk." Zachtjes drukten mijn vingers wat in het zakje, dat het bloed van de ene kant naar de andere liet gaan. 'Dankje.' Sprak ik wat afwezig, doordat mijn aandacht gevestigt was op het bloed. Alleen de kleur deed mijn dorst al aanwakkeren, alsof je benzine over vuur gooide. Mijn duim en wijsvinger draaiden langzaam het kleine dopje eraf en ik zette het gaatje tussen mijn lippen. Gulzig begon ik te drinken, ondanks de vieze smaak die het bloed had. Niemand moest merken dat ik ander soort bloed lekkerder vond. Bij de laatste druppel bloed laat ik het lege zakje los en veeg een klein straaltje bloed, dat langs mijn mondhoek liep, weg. Daarna keek ik toe hoe ze zelf wat zocht. Waarschijnlijk ook naar wat eetbaars. 'Ik heb een vraagje.. Wat je misschien niet bevalt, maar wat eten jullie weerwolven naast vlees? Gewoon ander eten zoals een broodje?' De nieuwsgierigheid was in mijn stem te horen. Het was allemaal informatie waar ik vast wel wat aan had voor later. Ik zet een stap richting de stalen prullenbak, waar al een vuilniszak in zat. Netjes gooide ik het lege bloedzakje erin. 'En in welk leerjaar zit je? Om eerlijk te zijn zie je er best jong uit...'

Weer hing er een stilte in de kamer. Ik wilde ook geen overbodige opmerkingen maken, dus hield ik gewoon mijn mond zo vaak mogelijk en liet Brad de overbodige opmerkingen maken. Dit vond ik overigens een goede tactiek, zo zou hij me niet kunnen beschuldigen op kwetsende of gemene dingen die ik zou zeggen. En het werkte ook nog eens, want Brad vroeg om de stilte op te vullen: "Weet jij trouwens ook of we die kast samen moeten delen? Daarover is namelijk niks tegen mij gezegd..." Misschien wilde hij het wel echt weten, maar ik kreeg weer zin om een fel antwoord te geven. Dat moest ik natuurlijk niet doen. Ik moest met hem meespelen. Zolang mogelijk. Ik zou niet de eerste zijn die dit brak. Ik glimlachte, wolven hadden vaak drang om wedstrijdjes te winnen, al helemaal van vampiers. Toen keek ik hem weer aan en antwoordde: "Tegen mij ook niet, maar ik neem aan van wel aangezien ik voorzover heb gezien dat er maar een is." Mijn stem bleef gelukkig kalm. Weer een stilte. Ik zuchtte en kon het blijkbaar niet laten om toch een overbodige opmerking te maken. "Ik slaap dus hier." Maar dan ook echt een heel overbodige opmerking. Ik beet op mijn onderlip. "Dat had ik al wel begrepen." Zei Brad koeltjes. Ik keek hem aan, schuin vanuit mijn ooghoeken. Hij draaide zich richting het andere bed en legde daar behoedzaam zijn tas neer. Zouden er echt breekbare spullen inzitten of wilde hij daarnet gewoon heel graag zijn tas terug? Ik werd gek van zoveel stiltes. Ik werd er gek van dat we niet eens een normaal gesprek konden voeren zonder dat alles geacteerd was, zonder dat we elkaar wilde aanvliegen, zonder dat er duizenden stiltes vielen... zuchtend stond ik op en liep naar het keukenblok. Ik voelde Brad's ogen in mijn rug prikken, ik wist dat hij zo op zijn hoede was dat hij elke kleine beweging die ik maakte moest volgen om te controleren of ik niets deed wat verdacht was. Maar hij kon het niet helpen, het was grotendeels zijn instinct. Hoopte ik. Ik had honger en trok alle kastjes open. Het enige wat ik vond was een pakje bloed. Mijn vingers omklemde het. Nee, ik ging dit absoluut niet doen, ik zou mezelf nooit kunnen vergeven, als Brad me niet al zou vermoorden. Ik wilde het weer terug leggen maar bedacht dat Brad alles volgde. Snel bedacht ik iets. "Wil je iets... te drinken?" Ik hoorde het antwoord dat hij wilde geven al op zijn tong liggen: Hmm.. Ik heb eigenlijk nog nooit wolven bloed gedronken maar als je je vrijwillig stelt... Een rilling liep over mijn rug. Gelukkig zei hij: "Eeh.. Natuurlijk." Snel gooide ik het pakte zijn kant op, zodat ik het zo snel mogelijk uit mijn handen had. Stel je voor dat ik het echt zou drinken... "Smakelijk." Zei ik vriendelijk. Ik liep weer terug naar mijn bed, aangezien ik niet zoveel gevonden had in de keuken. Ik hoorde de geluiden van zijn drinken en wendde vlug mijn hoofd af. In mijn tas vond ik de paar kleren die ik had, gekocht in Rosey Lake, een paar schoenen, school spullen en de foto. Ik pakte hem uit mijn tas en staarde er naar terwijl ik met mijn duim de hoekjes glad streek die in mijn tas omgevouwen waren. Dit was een foto van mijn.. familie. Ik had nog steeds moeite met dat woord. Misschien klonk 'de roedel' beter. Een foto van 'de roedel' toen ik er nog bij hoorde. Toen ze dachten dat het maar een bevlieging was. Mijn ogen zochten mezelf, twee jaar jonger. Mijn haar in een vlecht, in een witte jurk en een verlegen glimlachje. Naast me stond Jennifer en daarnaast haar zoontje Delano. Hij vond me tenminste wel aardig. Helemaal afgezonderd van mij stonden Michelle en Layley. Ze hadden altijd wel iets om over te roddelen, zoals nu ook op de foto het geval leek. Misschien over de schoenen van de cameraman. "Ik heb een vraagje.. Wat je misschien niet bevalt, maar wat eten jullie weerwolven naast vlees? Gewoon ander eten zoals een broodje?" Ik schrok op van Brad's stem. Snel borg ik de foto weer op in mijn tas en dacht er toen over na hoe hij dat gezegd had. Oprecht geïnteresseerd? Wat zou het ook kwaad kunnen om hem antwoord te geven? Ik zuchtte zachtjes."Nou, het liefst natuurlijk... Niet in mijn geval, vampiers..." Ik kon mijn stem niet zo kalm laten klinken als ik dat wilde. "Maar we overleven niet alleen op vlees, we kunnen gewoon eten wat bijvoorbeeld in Rosy Lake wordt geserveerd." Ik liet mijn hoofd een klein beetje zakken. Moest je mij nu eens horen. we, alsof ik er nog bij hoorde. Ik nam mezelf voor nooit meer de meervoudsvorm te gebruiken als ik sprak over... een weerwolf. Brad gooide het lege pakje bloed in de prullenbak. Die zou ik dus niet gaan schoonmaken. "En in welk leerjaar zit je? Om eerlijk te zijn zie je er best jong uit..." Mijn gedachte maakte een sissende opmerking. Maar ik wist het min of meer sarcastisch te laten klinken. "Jij toch ook?" Ik probeerde het wat beter te laten overkomen door er een grijns achteraan te plakken. Hopelijk werkte het. Ik wilde niet dat we ruzie zouden krijgen. "Maar ik zit in W1, als je dat bedoelt, ik zit hier ook pas een maand.." Op iedere andere gewone school gingen klassen op leeftijd, maar aangezien vampiers onsterfelijk waren, was er een systeem opgebouwd dat liep op ervaring. Alle vampiers hadden een doel, dat ze hier weg gingen en in het 'wild' konden leven, en de geheimhouding niet zouden verbreken. Een paar jaar geleden werd de regel ingevoerd dat het makkelijker zou gaan vegetarisch te drinken, dus alleen bloed van dieren, om te zien hoe snel iemand zijn beheersing kwijt zou raken. Toen kwamen wij. Nee, dat was weer het verkeerde woord. In ieder geval, wolven. Waarna een aparte klas werd gemaakt voor wolven, W-klassen, die, ondanks de sterfelijkheid van wolven, ook gewoon op ervaring liep. Soms voelde ik me er schuldig over dat ze zoveel moeite moesten doen. Soms voelde ik me helemaal niet op mijn plek. Maar ik wilde zo graag leren me te beheersen, geen levende, denkende wezens meer aan te vallen en gewoon apart van een roedel kunnen leven. Dit was mijn enige optie. Zuchtend stond ik op en trok de deuren van de houten kledingkast open. "Mijn kant, jouw kant?" Ik deelde met mijn hand de kast door midden. Ik pakte mijn tas en begon alles leeg te ruimen en op mijn kant te leggen. Het waren vijf halve plankjes voor mijn en vijf halve plankjes voor Brad. Dat zou wel moeite passen. Ik legde een voor een mijn kledingstukken op een plankje en schoof daarna de tas, met de andere bezittingen, op de onderste plank. Ik klapte een kastdeur dicht, zodat Brad's gezicht voor mij zichtbaar werd. "En, hoe zit het met jou levensverhaal?" We stonden nu maar een klein stukje van elkaar af en ik moest 'Verander alsjeblieft niet, nu niet.' tegen mezelf zeggen en er ook mijn best voor doen. Ik keek hem een tijdje aan. Zijn rode ogen, die evengoed deel van zijn masker waren, weerspiegelde niets van hem. Tenslotte liet ik zijn blik los en liep naar mijn eigen bed.

Oke, we moesten dus wel samen een kast delen. Dahm. Nu moest ik zeker goed oppassen met alles wat ik hier zou doen. Een soort gevangen gevoel bekroop mij, alsof ik vast gezet werd in een cel, in de ergste gevangenis die er was. Al vanaf mijn geboorte acteerde ik, omdat me dat aangeleerd was door mijn ouders. En niet bepaalt op een positivie manier. Al vanaf mijn geboorte deed ik dingen die niet al te zuiver waren, omdat dat me ook aangeleerd was. Maar al die keren had ik de rust gehad om te doen wat ik wilde, dat ik me geen zorgen hoefde te maken of iemand mij wel zag. Hier, op Bloody High, was dat geheel anders. Hier moest ik telkens over mijn schouder kijken. Hier moest ik nog schijn heiliger doen dan ik al was. Hier moest ik mijn masker meer gebruiken dan normaal. Gefrustreerd, dat was hoe ik me nu voelde. Nee, niet alleen gefrustreerd maar ook nog eens verward. Ik wist dat ik van mijn apropos raakte. Moest ik hier mezelf toch een klein beetje laten zien of me toch volledig afsluiten van de rest? Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet. Ik mocht dan wel meer dan driehondert jaar oud zijn, maar ik voelde me toch wel als een zeventienjarige, met iets meer kennis dan een random mens. Ik, als een vampier, had de eerste en tweede wereld oorlog meegemaakt. Over WO | had ik niet echt een mening, behalve dat het een gruwlijke ervaring was. In die tijd wou namelijk iedereen oorlog, en omdat ik daarmee opgegroeit was. De tweede vond ik nog erger dan de eerste. Al die doden... En allemaal door maar één man. Een lichte zucht rolde over mijn lippen. Alle beelden kon ik me nog voor de geest halen. Alle geluiden... Voor het eerst sinds een lange tijd trok een huivering door mijn lichaam. Oorlog, het vreselijkste wat ik ooit heb meegemaakt. Mijn hand duwt m'n tas een stukje opzij, zodat ik mijn achterwerk op het bed kon planten. Voor een aantal seconden draaide mijn hoofd haar kant op. Ze leek iets in haar handen te hebben, alleen kon ik niet al te best zien wat. Het zal vast niks gevaarlijks zijn. Tenminste daar ging ik vanuit. "Ik heb een vraagje.. Wat je misschien niet bevalt, maar wat eten jullie weerwolven naast vlees? Gewoon ander eten zoals een broodje?" Vroeg ik toen maar en aan haar reactie te zien, scheen ze van mij te schrikken. Ik moest moeite doen om een zacht grinnikje binnen te houden. ."Nou, het liefst natuurlijk... Niet in mijn geval, vampiers..." Hmm.. De manier waarom ze praatte interesseerde me best wel. Was ze net als mij toneel aan het spelen? Ja, dat kon niet anders. Langzaam trekken mijn mondhoeken op tot een geheimzinnig glimlachje. "Maar we overleven niet alleen op vlees, we kunnen gewoon eten wat bijvoorbeeld in Rosy Lake wordt geserveerd." Dan knik ik eens begrijpelijk, blij met de informatie die ik nu binnen heb gekregen. 'En waarom houd je niet van mijn soort dan? Heb je ons überhaupt wel eens geproeft? Of vond je ons zo goor dat je het er maar bij liet?' Er kwaad om worden kon ik niet. Oh nee. Dit was nou eenmaal het leven. Het ene wezen doodde of at het andere op. 'Mocht je het niet geprobeert te hebben, je mag wel wat lenen.' Met een jongensachtige grijns strek ik mijn arm. Dit was een sprankeltje van de échte ik en het voelde goed om mezelf voor een momentje te laten zien. Al snel laat ik mijn arm weer zakken. Het was nog maar de vraag of ze die opmerking wel goed zou opvatten. Ze kon het ook beschouwen als een uitdaging, en dan kón ik nog wel eens een probleempje hebben. Mijn ogen glijden naar mijn tas en ik besef dat daar mijn Ipod in zat. Dus mijn vingers ritsten de tas open en gelukkig lag het elektronische ding helemaal bovenaan. Anders had ik helemaal door die tas moeten graven en had zijn misschien de "dingen" kunnen zien. Snel omklemd mijn hand de Ipod en leg die op m'n schoot, terwijl mijn andere hand de tas weer sluit. Ik hoopte dat de batterij nog redelijk vol was. "En in welk leerjaar zit je? Om eerlijk te zijn zie je er best jong uit..." Stelde ik de vraag tussendoor. "Jij toch ook?" Een heerlijk antwoord. Natuurlijk zag ik er nog jong uit. Dat was maar beter ook, anders was ik nu een klein, gerimpelt oud mannetje. 'Dat klopt ja...' Reageerde ik langzaam. "Maar ik zit in W1, als je dat bedoelt, ik zit hier ook pas een maand.." Weer knik ik eens. 'Dat is toch ook de enigste W klas? Of zijn er nu ook twee?' Een beetje belangstelling was toch niet zo erg? Ik kijk zwijgent naar m'n Ipod terwijl ik die aandruk. Eerst gebeurt er niks maar dan is er beweging op het scherm. 'Gelukkig,' mompel ik meer tegen mezelf. Ik doe een oortje in mijn oor en druk op een willekeurig liedje. Niet dat ik vanplan was nu muziek te gaan luisteren. Ik wou weten of die oordlopjes het nog wel deden. Toen zag ik dat ze ineens de kastdeuren open trok en ik schrok er lichtjes van doordat mijn aandacht eerst gevestigt was op de Ipod. "Mijn kant, jouw kant?" Mijn blik volgde haar hand. 'Yeah, sure.' Een engels accentje was in mijn stem te horen. Na al die jaren was ik het nog niet verleerd. Ik keek toe hoe ze haar kleren opruimde en toen de kastdeur dichtsloeg. "En, hoe zit het met jou levensverhaal?" Levensverhaal? Wat moest ik daar nou op antwoorden? 'Nou gewoon...' Begon ik. 'Zoals elke andere volbloedvampier. Je word geboren in een plaats, in mijn geval London in Engeland, leeft voor eeuwig, maar dingen mee zoals de twee oorlogen en alle politieke shit en uiteindelijk beland je op een school met dezelfde soort wezens als jezelf... Met nog een andere soorten erbij natuurlijk.' Sprak ik heel luchtig. Voor mijn gevoel was het een prima samenvatting. Op dat moment besefte ik pas dat we zonet aardig dicht bij elkaar in de buurt waren. Maar ik kon niet zeggen dat dat echt vreselijk was ofzo. Waarschijnlijk ook omdat het me niet zo was opgevallen. Ik zet mijn handen wat naar achteren, gevolgt door de rest van mijn lichaam. Ik laat me achterover vallen, zodat mijn hoofd in het kussen beland. Een ketting kwam onder mijn shirt vandaan. Die droeg ik al redelijk lang. Het was een soort plaatje, wat de soldaten in het leger ook wel eens hadden. Mijn naam, geboorte plaats en geboorte datum stond erin gegrafeerd. Het was een soort geheugensteuntje, om bij te houden hoe oud ik werkelijk was. Even kijk ik weer naar haar. 'Zeg eens, ken je meer mensen, vampieren of wolven hier? Of ben je nogal op jezelf gesteld? Dat kan hoor, zeker als je hier nog maar zo kort bent..' Ik plaats mijn handen onder mijn hoofd terwijl ik naar het plafond staar. 'En wat zijn je plannen na deze school?'

"Ik heb een vraagje.. Wat je misschien niet bevalt, maar wat eten jullie weerwolven naast vlees? Gewoon ander eten zoals een broodje?" Ik schrok op uit mijn gedachte, mijn gefilosofeer over de foto. "Nou, het liefst natuurlijk... Niet in mijn geval, vampiers..." Ik praatte luchtig en niet te snel. Ik praatte alsof ik zei dat ik dacht dat het vanavond niet zou gaan regenen omdat het onbewolkt was. Brad's mondhoeken kropen langzaam omhoog naar een vreemd, misschien iets te geheimzinnig lachje "Maar we overleven niet alleen op vlees, we kunnen gewoon eten wat bijvoorbeeld in Rosy Lake wordt geserveerd." vervolgde ik. Brad knikte, alsof hij het totaal met me eens was, dat hij ook dacht dat het niet zou gaan regenen. Alsof hij me volkomen begreep. Maar het probleem was dat hij dat helemaal niet deed. Dat vampiers helemaal niets begrepen van hoe een roedel leefde. En nou was het nog wel een beetje begrijpelijk dat vampiers je niet snapte, maar dan snapte je eigen familie, je bloedverwanten je ook al niet. Ik dacht dat het zou veranderen door naar deze school te gaan. Ik dacht dat een vegetarische vampier en een wolf die anders was dan de rest van haar door vampiers gehaatte roedel het wel goed met elkaar zouden vinden. Maar nee hoor, ik werd door al mijn toekomstplannen in de steek gelaten. 'En waarom houd je niet van mijn soort dan? Heb je ons überhaupt wel eens geproefd? Of vond je ons zo goor dat je het er maar bij liet? Mocht je het niet geprobeerd te hebben, je mag wel wat lenen.' Ik had maar half naar zijn zin geluisterd, maar toen ik zag dat hij zijn arm uitgestoken hield, snapte ik de essentie ervan. Ik moest zoveel moeite doen om niet letterlijk uit mijn vel te springen, of hem echt uit elkaar te scheuren. En dat zou niet voelen alsof ik dacht dat het vanavond zou gaan regenen, maar alsof ik dacht dat er een orkaan aan zat te komen. Ik staarde naar zijn arm en volgde elke kleine beweging die deze maakte, totdat hij eindelijk zijn arm liet zakken. Dat moment leek een eeuwigheid te geduurd te hebben. Brad leek iets uit zijn tas te pakken, maar dat drong nauwelijks tot me door. Ik was te druk bezig een knop te vinden om mijn instinct een beetje mee uit te schakelen. "... leerjaar zit je? Om eerlijk te zijn zie je er best jong uit..." Het duurde even voor het binnenkwam en ik kon antwoorden op de half gehoorde vraag. Ik zette een glimlach op. "Jij toch ook?" Antwoordde ik sarcastisch. 'Dat klopt ja...' Reageerde hij langzaam. Ik besefte dat dat niet het antwoord was op de vraag die hij eerder had gesteld, dus zei ik; "Maar ik zit in W1, als je dat bedoelt, ik zit hier ook pas een maand.." Brad knikte weer. Ik deed moeite mijn woedde te bedekken. Volgens mij had hij niet eens geluisterd. Ik liet mijn hoofd zakken en balde mijn vuisten. Ik moest iets hebben om mee te gooien. Of iets om in te knijpen. 'Dat is toch ook de enigste W klas? Of zijn er nu ook twee?' Verbaasde hief ik mijn hoofd en keek hem een paar seconde lang aan. Ik dacht aan van alles tegelijk tijd en kreeg een soort van zenuwachtig gevoel wat ik niet kon benoemen. Misschien was het bijzijn van een vampier die mij niet mocht al genoeg om me zo van mijn stuk te brengen. Even kneep ik mijn ogen samen, in overweging of ik wel zou antwoorden. Maar het maakte me om de een of andere reden rustiger dat hij toch belangstelling toonde. Met zorgvuldig uitgekozen woorden antwoordde ik: "Het is een wijziging in in het schoolreglement. Er zullen binnenkort wel meer... klassen komen." In plaats van het woordje 'klassen' had ik nog een hele boel andere woorden kunnen gebruiken. Misschien waren van mijn soort of weerwolven nu ongepast. Toen ik zag dat hij zijn aandacht had gericht op een of ander apparaatje waar hij iets tegen mompelde en vervolgens zijn oordopje hem afsloot voor een antwoord of een verder gesprek, kwam de woede drie keer zo hard terug. Bij het opstaan vanuit mijn bed sloopte ik er waarschijnlijk iets aan, toen ik mijn tas voor de kast op de grond smeet brak er vast iets wat breekbaar was. Met een paars T-shirt in mijn hand bleef ik ongeduldig voor hem staan en probeerde zo kalm mogelijk over te komen. Geen reactie. Ik haalde diep adem en gooide toen de kastdeur zo ver open dat deze bijna uit zijn voegen sprong. Eindelijk keek Brad op. "Mijn kant, jouw kant?" Vroeg ik geïrriteerd met een vaag handgebaar. "Yeah sure." zei hij. Hoewel zijn stem niets van interesse liet doorschemeren, bekeek hij elke beweging die ik maakte bij mijn spullen in de kast leggen. Ik werd rustig door het doen van een vaste handeling. Ik stelde me voor hoe ik hier een ritme bij kon maken en legde bij elke maat een kledingstuk op de goede plek. Liet de muziek van Brad niet tot me door dringen.
Maat, spijkerbroek. Maat, sokken. Maat, mp3-speler. Maat, foto.
Al snel lag alles precies zoals ik het wilde en ik duwde tevreden de kastdeur dicht. Eerst rechts, toen links. Ik schrok een beetje van het gezicht van mijn kamergenoot, dat op een paar centimeter afstand van de mijne hing. Mijn hart begon sneller te kloppen, ergens in mijn keel en een onheilspellend gevoel verspreidde zich door mijn lichaam. Het dreef omhoog naar mijn huid, waar ik mijn vacht al voelde prikken. Ik had zin om naar hem te grommen. Mijn snuit op te trekken en mijn tanden te ontbloten. Of hem een haal te geven met een klauw. Of hem bijten... Ik wendde mijn blik af. Daar heb je helemaal geen zin in Avalina Wolfe. Ik moest een onnodige opmerking maken. En snel. Of ik zou voor de ogen van mijn kamergenoot veranderen in een beest wat hem elk moment zou kunnen verscheuren. Juist nu het zo goed ging. Ik zette moeizaam een stap achteruit en zei toen: "En, hoe zit het met jou levensverhaal?" Eigenlijk was het niet zo'n overbodige vraag, ik had ook het recht om zijn verhaal te horen. Ik had alles al verteld wat er te vertellen viel. Bijna alles, en nu was het zijn beurt. Hij aarzelde even, een fractie van een seconde, en zei toen: "Nou gewoon... Zoals elke andere volbloedvampier. Je word geboren in een plaats, in mijn geval London in Engeland, leeft voor eeuwig, maar dingen mee zoals de twee oorlogen en alle politieke shit en uiteindelijk beland je op een school met dezelfde soort wezens als jezelf... Met nog een andere soorten erbij natuurlijk." Het einde van zijn samenvatting beviel me niet zo. Ik kon er niet tegen. Ik kon er niet tegen dat mensen zo vlug hun oordeel klaar hadden liggen en er niet meer van af kwamen, hoe die persoon zich uiteindelijk gedroeg. Want het was wel degelijk duidelijk dat Brad een spelletje speelde, dat hij nog steeds bezig was met het houden van een vete. Ik had hier geen zin in. Ik liep terug naar mijn bed, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Nu zou ik afwachten tot hij iets zou zeggen. Zijn beurt. Ik keek toen hoe hij zich op zijn bed liet vallen, me toen aankeek en zei: "Zeg eens, ken je meer mensen, vampiers of wolven hier? Of ben je nogal op jezelf gesteld? Dat kan hoor, zeker als je hier nog maar zo kort bent.." En toen keek hij weer naar boven, alsof hij helemaal niets had gevraagd. "En wat zijn je plannen na deze school?" Hij keek nog steeds naar het plafond. Ik had helemaal geen zin om te antwoorden. Ten eerste omdat dit onderwerp niet zo gemakkelijk op mijn tong lag en ten tweede omdat het hem toch niets zou schelen wat ik antwoordde. In mijn hoofd probeerde ik een vloeiend antwoord te bedenken, maar er kwam gewoon weg niets in me op. Ik wilde mijn antwoord gemeen laten klinken. Maar zo was ik niet. En hoewel Brad nou niet zich zelf was, moest ik dat helemaal niet gaan kopiëren. De beheersing over mezelf verliezen was fataal. Eindelijk kwam er iets over mijn lippen: "Ik ken meer...wolven. En na school ben ik van plan een remedie te vinden." Ik kon mezelf wel slaan. Waarom zei ik dit nou? Het sloeg nergens op. Het eerste deel niet, want het was logisch dat ik mijn familie, 'roedel Wolfe' kende, weerwolf genen werden net als ieder ander gen gewoon doorgegeven, en het laatste deel al helemaal niet. Waarom vertelde ze nou zo iets aan... zo iemand? Die gedachte had ik zelf nog nauwelijks uitgesproken en dan... Ik bleef voor me uitkijken, wachtend op Brad's reactie. Terwijl er van alles door me heen flitste.

// Sorry voor de late reactie!

Mijn mp3 speler legde ik weg, verstopt onder het kussen. Als een klein kind legde ik mijn spullen al onder m'n kussen, herrinerde ik me nog. Het was een gemakkelijke plek; je had het verstopt en kon er gemakkelijk bij komen. Een goed verstop plekje was het nu ook weer niet, iedereen die een beetje logisch nadacht kon weten dat hoogst waarschijnlijk daar wat zou liggen, maar het was uit het zicht van een ander. Het lag niet open en bloot. Mijn rode ogen waren gericht op Avalina, zodat het leek dat ik heel aandachtig luisterde. In feite deed ik dat ook, ik luisterde goed naar wat ze te vertellen had. Alleen dwaalde mijn gedachten soms wel eens af naar wat anders. Dat lag niet aan haar, maar aan mij. Ik had geleerd goed op mijn omgeving te letten, mijn zicht te verbreden en niet alleen naar één doel te kijken. Zo zou ik niet zo gemakkelijk voor verrassingen komen te staan. Deze fout had ik vroeger namelijk vaak begaan en vrijwel elke keer was ik degene die had verloren. Ik zuchtte. Verliezen was niet gemakkelijk, niet met iets groots. Een spel kon hij best wel aan. Als iemand daar nog een probleem over ging maken... Hier zou dat vast niet gebeuren. Ze waren hier wel oud genoeg. Dat nam ik aan dan. Het was een poosje stil in de kamer na mijn vraag. Ook dit keer kreeg ik twijfels of ze wel zou antwoorden of niet. Waren mijn vragen te persoonlijk? Of was het Avalina die alles te letterlijk opnam? Ik trok een wenkbrauw op. Misschien was dat wel het geval. Misschien had ze mijn masker door, mijn toneelspel. En mij daarom wantrouwde. Ik ging weer zitten, zette mijn voeten op de grond en wou opstaan. Mijn spullen moesten immer ook opgeruimt worden. Toen hoorde ik haar stem, en richtte mijn blik weer op haar terwijl ik mijn actie staakte. "Ik ken meer...wolven. En na school ben ik van plan een remedie te vinden." Mijn ogen werden groot. Een remedie? Waarom in hemelsnaam zou ze dat willen? En een remedie voor wat? Haar wolfzijn? Of was er meer aan de hand? Iets wat ik niet met mijn blote oog kon zien? Wat dacht ik nou?! Hoorde ik nu niet blij te zijn? Blij dat een weerwolf vanplan was iets aan zichzelf te veranderen? Maar nee, ik was niet blij. Ik was ongerust, en tot mijn frustratie kon ik dat gevoel niet wegdrukken. Een figuurlijke barst verscheen in mijn "masker". 'Een remedie?' De verbazing was duidelijk te horen. 'Voor wat?' Dit keer stond ik wel op en trok mijn tas wat dichter naar de kast toe. Ik trek langzaam de kast open terwijl mijn blik op haar gericht blijft. 'Zolang je maar weet dat...' Ik staakte mijn zin. Dit sloeg nergens op. Waarom zou ik dat willen zeggen? Wat verward staar ik naar de lege plankjes waar mijn spullen op moeten komen te liggen. Ik kon nu niet meer terug. 'Je geen monster bent.' Vervolgde ik mijn zin. 'En ook geen één of andere ziekte waar je tegen moet strijden.' Na die woorden ritste ik mijn tas open, duwde wat breekbare spullen aan de kant en legde rustig een stapeltje kleren op de lege plankjes. De volgorde maakte me niet veel uit, kleren waren kleren, ik zag het verschil wel. Zodra de kleren klaar lagen, keek ik in mijn tas. De breekbare spullen en... Bloed. Dat kon ik niet zomaar in de koelkast leggen. Het was nu leegzuipen of het laten verrotten, wat overigens heel zonde was. Ik had er veel moeite voor moeten doen. Mijn hand duwde de kast weer dicht. Straks, of vanavond, zou ik wel zien wat ik ermee zou doen. Het moest alleen niet te lang gaan duren. Ik liet mijn hand even in de tas glijden en haal er een klein doosje uit dat ik open. Bruine lenzen. Voorzichtig breng ik ze in en knipper een paar keer met m'n ogen. Vervelende dingen, maar het verborg mijn rode ogen, die ik werkelijk vreselijk vond. Soms.



~Wat aan de korte kant ^^ I'm sorry

Brad zweeg voor een lange tijd en ik wist meteen dat het geen goed idee was geweest het te vertellen. Het enige wat ik kon doen was ook zwijgen, ik zou het niet wagen nog eens iets verkeerds te zeggen. Wij waren twee totaal verschillende werelden. Het maakte me zo kwaad dat ik totaal machteloos was daar iets aan te veranderen. "Oh." Ik hoopte dat hij in die stilte goed had nagedacht over zijn woorden, maar het enige wat eruit kwam was een 'oh'. "Da’s best een groot probleem ja." Goh. De woorden van een sarcastische opmerking lagen al op mijn lippen, maar het enige wat ik deed was zwijgen. Zijn stem had nerveus geklonken. Was hij.. bang? Ik hoopte vurig van niet. Het was het ergste, als iemand bang voor je was. Brad zou dat moeten snappen maar ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Een fractie van een seconde kneep ik mijn ogen dicht en opende ze weer, alsof ik daarmee dingen uit mijn hoofd kon wissen. Ik kwam dozen tekort. Brad zuchtte, ik wist niet of het aan mij lag maar het klonk enigszins geïrriteerd. Een korte tijd daarna haalde hij zijn handen door zijn zwarte haar. Ik kon het niet helpen, ik moest me op iets focussen. "Zouden er meer weerwolven zijn met dat probleem?" Ik glimlachte zwak. Niet dat het nou echt een grappige gedachte was dat iedere wolf in mijn roedel stuk voor stuk last had van het feit dat de veranderingen onverwacht en onhandelbaar waren. Brad draaide zijn rug naar me toe, richting de deur. Vertrok hij? Ik rilde onwillekeurig. Het was niet echt een veranderingsrilling, gelukkig. Ik schraapte mijn keel. "Niet dat ik een expert ben, maar is het misschien een idee om met een... Vertrouwenspersoon daar over te praten?" Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. Voor zover ik hem kende was hij niet echt een expert, inderdaad. Ik was blij dat hij zelf kon toegeven dat hij er niets van snapte. Ik had gehoopt dat hij misschien op zijn minst kon luisteren, maar het was een stom idee geweest. Hij was een vampier... Ik vond het onrechtvaardig om groepen over een kam te scheren, maar misschien moest ik het onrecht wat loslaten. Vampiers bleven vampiers, weerwolven bleven weerwolven en ze zouden elkaar nooit kunnen begrijpen. Brad strekte zijn hand uit naar de deurklink, maar voordat hij die omlaag duwde draaide hij zijn hoofd even naar mij toe. Ik keek hem aan. Het speelde vals, met zijn bruine lenzen. Ik liet mijn blik weer los. Brad opende zijn mond. "En als je verder niks weet, dan wens ik je veel succes met dat probleem." Als een reflex draaide ik mijn hoofd in een beweging naar zijn gezicht toe en wierp hem een felle blik toe. "Bedankt." Ik sprak zo klam mogelijk en glimlachte, maar helemaal vriendelijk zag het er toch niet uit. Ik was een vreselijke actrice, dat wist ik. Maar Brad bleek een goede te zijn. Hij was net zo onvoorspelbaar als ik dat was. Na een paar seconde wendde ik langzaam mijn hoofd af, maar bleef op mijn hoedde, voor als hij iets onverwachts zou doen. Ik wachtte op het geluid van de deur die dicht zou slaan. Hij begreep het niet.

|| Sorry voor mijn late en korte reactie! ||

Ik had het zo lang mogelijk uitgesteld, maar nu was het al tegen zonsondergang en moest ik echt slaap nemen. Aangezien er 's nachts lessen waren, hadden we overdag tijd om te slapen. Hoewel het in het begin een flinke jetlag had opgeleverd, was ik nu helemaal gewend aan dit ritme. Vandaag had ik in de grot overnacht, wat eerlijk gezegd vertrouwder voelde dan hier, maar ik had gemerkt dat dat niet op prijs werd gesteld. Met langzame passen liep ik de gang door. Gelukkig was onze kamer aan het einde ervan. Ik zuchtte diep en deed er ongeveer een kwartier over om mijn sleutel te vinden, stilstaand. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat Brad er niet was, ik zou niet dankbaarder kunnen zijn. Het leken gewoon de wetten van de natuur te zijn dat we elkaar niet mochten. Ja, natuurlijk was hij een vampier en ik een weerwolf, maar ik was niet echt een weerwolf. Ik bedoelde, ik was niet zoals de andere in roedels waar hij een hekel aan had. Ik voelde me nauwelijks meer wolf. Ik had mijn uitbarstingen misschien wel het meest onder controle van allemaal. Maar nee, hij bleef maar volhouden. Ik vroeg me af wanneer hij er eindelijk eens een keer moe van zou worden, want ik was mezelf langzaam al aan het overgeven. Nog eens slaakte ik een zucht. Waarom hielden ze niet gewoon het jongens-meisjes beleid in stand? Ik had er geen problemen mee, maar dat zou een goed excuus zijn geweest voor zijn vreselijke kamergenoot. Maar de leiding was weer eens van de leeghoofdige mening dat vampiers niet zwanger konden worden en er dus geen probleem was. Intussen was ik drie deuren verder gekomen, en bijna aan het einde van de gang. Als ik geluk had, als Fenrir of welke god we dan ook aanboden van me hield, zou hij er nog niet zijn. Hij had vast net als ik vandaag ook dingen te doen gehad. Ik dacht terug aan vandaag. Hoe ik Eliza bij de waterval was tegengekomen en ze me zo hulpeloos leek. Uiteindelijk keek ik naar mezelf. Mijn relatie met Eliza was niet gedoemd te mislukken zoals alle andere hier. Ze kwam uit een heel andere roedel, niet die waar ik uit was gezet en ze was geen vampier. Ik had gemerkt dat heksen misschien het meest kans hadden op een vriendschap. Halfvampiers kwamen ook te dicht bij afschuw. Waarom hield ik mezelf toch voor de gek, ik rekte het alleen maar uit. Snel legde ik de laatste afstand naar kamer 304 af en draaide in in vloeiende beweging de deur met de sleutel open. Voorzichtig zette ik de deur op een kier en gluurde naar binnen. Opgelucht haalde ik adem toen de kamer leeg was. Het eerste wat ik deed was iets eten. Vat 'iets' niet verkeerd op, het was een broodje. Eerlijk gezegd was ik verbaasd over het feit dat er iets te eten lag wat niet ooit levend was geweest of nog steeds leefde, (Ik huiverde bij die gedachte) want ik had het er niet neergelegd. Ik plofte op mijn bed neer, deed mijn schoenen uit en at het broodje in enkele seconde op. Het gaf niet veel voldoening, maar ikzelf was er blijer mee dan iets bloederigs. Ik kreunde toen ik voetstappen op de gang hoorde. Ze bleven maar naderen dus ze moesten wel van Brad zijn. Ik blies lucht door mijn lippen heen waardoor ik net een helikopter leek en liet me vallen op mijn bed, wachtend tot de deur open zou gaan. Ik zweeg afwachtend toen dat gebeurde.