Human hunt [Brad]

Het bos leek zich eindeloos voor me uit te strekken, zo lang had de reis van Bloody High naar Rosey Lake toch nooit geduurd? Grommend versnelde ik mijn pas. Voor mensen was ik waarschijnlijk zo goed als onzichtbaar geweest. Het enige wat zij zagen was een flits en als ze knipperde zouden ze het al weer vergeten zijn. Bij de gedachte aan menselijke wezens laaide de vlammen weer hevig op in mijn keel. Brad was vlak bij me, maar ik was in staat om hem voorbij te lopen, zodat ik hem niets aan zou kunnen doen. Nog nooit had mijn lichaam zo naar bloed gesnakt, ondanks dat ik op mijn werk van alles had geleerd over beheersing kon ik nog steeds niet van het bloed afblijven. De bomen bleven maar komen en ik raakte er behoorlijk geïrriteerd door. Het leek alsof de vlammen omhoog kropen, naar mijn keel toe en daar alles aan het verbranden waren. De enige manier om dat vreselijk branderige gevoel te blussen was met bloed en dan het liefst menselijk. Op dat moment rook ik dat we dichtbij waren. Het houten bordje dat begroeid was met allerlei planten en dat ons welkom zou moeten heetten was mijn redding. Ik lette niet meer op waar Brad bleef en zette mijn laatste kracht in om een sprintje te trekken naar het eerste het beste lege steegje waar ik mijn prooi naar mee zou kunnen nemen om het in alle rust leeg te kunnen drinken. Lege steegjes waren niet moeilijk te vinden in de verlaten dorp. Wat dat betreft lag de school op een prima plaats. Ik voelde de controle over mijn lichaam wegzakken en mijn instinct de boel steeds meer over nemen. Ik had lak aan de regels van Bloody High, die voorschreven dat ik dit een heel onaangenaam gevoel moest vinden, dus genoot ik ervan dat ik straks alleen maar door mijn instinct te leiden was. Ik vergat alles om me heen en klom razend snel een dak op. Het was donker door het regenachtige weer dus ik hoefde me er geen zorgen over te maken dat iemand me gezien had, wat me trouwens vrij weinig tot niets kon schelen. Het dak was plat en groot en ik kon er razendsnel en geruisloos over voortbewegen. Ik hurkte neer en keek over de rand naar beneden. De geur van menselijkheid was ondraaglijk geworden. Snel keek ik om me heen, de straten waren leeg en het gebouw onder me vrijwel. Ik ving alle geluiden op die in het gebouw gebeurde en ik maakte aan de piepende scanners en de conversaties van enkele mensen uit op dat het een supermarkt was. Ik lachte, ik koos mijn doel wel goed uit. De deuren zoefde automatisch open en voor ik het wist had ik de geur opgesnoven. Ik hoorde een moeder tegen een klein kind praten. Ik was niet zo'n voorstander van kinderlijk bloed, het gaf je niet de kracht van een volwassene, maar je wist tenminste wel zeker dat het bloed niet smaakte naar drugs of alcohol. Deze werden het. Ik had ook niet veel tijd meer om een ander slachtoffer te kiezen, de vlammen kropen steeds verder omhoog. Ik ontblootte mijn tanden en siste zachtjes van verlangen. Toen wierp ik me grommend naar beneden en kwam vlak achter het gelukkige gezinnetje terecht, geruisloos en gracieus. Ik piepte zacht van de pijn die oplaaide in mijn keel, maar stond toen snel weer op om achter mijn prooien aan te lopen. Het leek eeuwen te duren voordat we in de buurt van een steegje kwamen, ik mocht trost zijn op mijn uithoudingsvermogen. Ik probeerde niet te luisteren naar het gesprek dat ze voerde en rende zo snel mogelijk de pas gevonden nis in, waar ik me verscholen hield in een schaduw.
Al snel had ik mijn doel het steegje in gesleurd. Mijn tactiek was, als ik jaagde op groepen, om eerst te beginnen met de sterkste, zodat die niets kon beginnen terwijl ik hem op mijn gemak doodde. Dat was in dit geval de vader van het gezin. Hij was lang en gespierd, van de achterkant zag hij eruit alsof ik het bijna jammer moest vinden dat hij moest sterven. De vrouw gilde toen ik mijn koude handen om zijn nek sloeg en hem meesleurde, de schaduw in. Ik snoof zijn geur op. Nu kon hij niet meer aan me ontsnappen. Als ik de geur van een prooi eenmaal had geroken, moest en zou ik hem krijgen, ik zou hem achtervolgen totdat zijn geur niet meer bestond. Het water liep me in de mond bij het zien van zijn ontblootte nek -Ja ik weet het, ik was dol op clichés-. Gek genoeg had de man nog geen kik gegeven nadat ik hem in zijn ogen had gekeken. Waarschijnlijk was hij te bang. Of hij was op slag verliefd op me geworden. Ik prefereerde het eerste, angst smaakte goed. Ik kalmeerde toen ik hem in zijn nek gebeten had. De vlammen deinsde terug en het bloed was heerlijk. Plotseling bedacht ik me dat de vrouw nog had staan gillen. Angstig kwam ze het steegje in gelopen, op haar hoedde en waarschijnlijk zijn naam roepend. Wat was ze toch dom, ze had haar kind helemaal alleen in de kinderwagen laten zitten. Ik negeerde haar en deed me te goed aan het bloed. Ik wist dat ik na hem alleen maar verlangde naar meer. Het ging steeds moeizamer om het bloed mijn keel in te krijgen, hij was bijna leeg. Ik gooide zijn slappe lichaam aan de kant alsof het oud vuil was en deed een stap naar voren, mijn ogen gericht op de vrouw. "Zoek je iemand?" Vroeg ik met een pruillip. Haar ademhaling versnelde en een akelig schelle gil ontsnapte haar mond. Ik bedacht me dat ik overal bloed had zitten. Tafelmanieren waren niet mijn ding. Ik liep op haar af en krabde met een lange nagel haar arm open. "Ik zal het snel doen, omdat jij het bent." Dat was het laatste wat ik tegen haar zei. Toen begon er bloed uit de wond te druppelen en kon ik mezelf niet meer in de hand houden. Me gulzige teugen begon ik te drinken. Na slechts een minuut leek al haar bloed al op te zijn. Ik schudde haar door elkaar en gooide haar grommend naar haar echtgenoot toe, ergens in de schaduw achter een afvalbak waar iemand ze ooit wel eens zou vinden en een fatsoenlijke begrafenis voor ze zou regelen. Met snelle passen vervolgde ik mijn weg. De kinderwagen stond midden op het voetpad, met een huilende baby erin. Het was opmerkelijk, -en gunstig- dat niemand haar nog het gevonden. Ik grijnsde naar haar en kalmeerde haar met mijn lieve woordjes. Ze was niet echt een baby meer, eerder een kleuter. Ik veegde het bloed zo goed en zo kwaad als het ging van mijn lichaam af. Mijn maag was al redelijk gevuld en doordat ik langzaam van mijn instinct won bedacht ik dat ik ook nog een jachtgenoot ergens had achtergelaten. Ik zuchtte en trok de kinderwagen mee naar de plek waar ik zijn geur had opgevangen.

//Sorry dat het -alweer- zo lang duurde.
Hopelijk kun je er wat mee.

In hemelsnaam, hoe ongeduldig kon een vampier wezen? Hoe ongeduldig kon zij wezen? Zelfs ik, een wezen met een liefde bloed, kon haar nu niet bij benen. Was het haar dorst dat haar zo erg dreef? Ongelooflijk. En dat terwijl ze nog niet zo lang geleden nog gedronken had, had ze me verteld. Ik produceerde wat speeksel, om dat vervolgens door te slikken. Ik had ook dorst, wellicht niet zo erg als Zara, maar mijn keel brandde wel. En naarmate de secondes voorbij tikten, hunkerde ik er steeds meer naar. Alleen bij de gedachte dat ik straks dat overheerlijke vloeistof in mijn mond zou hebben deed me watertanden, maakte me haast ongeduldig. Alleen sloot ik die ongeduldigheid ver op, liet ik het niet de baas over me worden. Straks zou ik net zo worden als Zara. Werkelijk, ze liet me nu echt een kant zien die ik niet achter haar gezocht had. Toch moest ik wel toegeven dat het me aangenaam verraste. Het liet me zien dat ik niet de enigste vampier was die de regels overtrad, zich gedroeg zoals een vampier zich hoorde te gedragen: het leven op bloed. Op mensenbloed! Mensen hoorden vee te zijn van de vampiers. Geen dieren. Dieren hadden geen smaak, hadden niet altijd de juiste vitaminen die een vampier nodig had. Het maakte me behoorlijk pissig dat de schoolleiding dat probeerde te veranderen. De schoolhoofd was zelf een vampier! Was het soms een plan om de mensen te beschermen? Ik wist het niet precies, alleen dat dat hele gebeuren me voor geen haar beviel. Eindelijk zie ik hoe de bomen plaats maakten voor grote gebouwen, huizen, straten en auto's. Ha! De bewoonde wereld. Dé plek waar het heerlijke voedsel rondliep. Dan merk ik op dat Zara een compleet andere kant op gaat. Ach, wat kon mij het ook schelen. Ik hield er nooit zo van om met anderen op pad te gaan, behalve als ik ze echt goed kende. Close vrienden van me waren, en die had ik hier niet. Nóg niet. Misschien dat ik er ooit eens me best voor ging doen, als de tijd het toestond en ik er zelf klaar voor was. Want ik leefde in een wereld voor leugens, bedriegerij, een web dat ik zelf gesponnen had en nu er zelf ook uitkomen moest.
Ik was naar een parkje toegelopen. Het was niet groot en niet druk bezocht. Ook waren er genoeg bomen die de boel mooi konden camoufleren. Het was nieuw voor me om mijn prooi te zoeken op een openbare plek, aangezien ik me meestal begaf in steegjes. Maar goed, nieuwe dingen proberen kon geen kwaad toch? Nonchalant had ik mijn handen in de zakken van m'n zwarte jack gestopt, wandelend over het paadje alsof ik een gewone mens was. Geuren drongen mijn neusvleugels binnen, de één verder van me af dan de ander. Al gauw doemde een jonge meid in mijn gezichtsveld op. Hmm, hoe ging ik dat toch eens doen? Nu het rustig was, wou ik er niet teveel tijd in stoppen. Eigenlijk geen. Gewoon pakken, genieten en dumpen. Vluchtig berekende ik de afstand tussen ons, en ging wat langzamer lopen. Als het goed ging, zouden we elkaar precies treffen bij een grote beukenboom, die een stam had van hier tot en met Tokio. Vier stappen verwijderd... Drie... Twee... Eén. Bij nul greep ik het meisje bij haar keel en drukte haar tegen de boom aan. Nu moest ik snel zijn, aangezien er nog altijd geen hond -naast ons- in dit park liepen. Wat een voordeel als mensen moesten werken. Mijn scherpe tanden had in haar huid laten zakken, in de buurt van haar sleutelbeen. Mijn ene hand dempte het geluid dat uit haar mond kwam. Bloed gleed door m'n keel heen, snel, zo snel dat ik er haast niet van genieten kon. Het nadeel van haast, het ontnam je plezier in doden. De ziel van het meisje verliet sneller haar lichaam dan ik had verwacht, maar ik verdeed mijn tijd niet door daarover na te denken. Zodra ik genoeg bloed binnen had gekregen, sprong ik de boom in, pleurde het lichaam er zo in dat het bleef hangen en niet gemakkelijk naar beneden zou vallen. Vervolgens spring ik er weer uit, en loop met grote passen ervan weg. Zo, klus geklaard, maag weer vol. Nu Zara weer opzoeken. Of toch niet... Ze kwam mijn kant al opgelopen. Alleen was ze niet in d'r eentje. Ze had iets bij zich. Een kinderwagen... Met een wezentje erin. 'Meen je dat nou?' Sprak ik, een knikje gevend naar de kinderwagen. 'Waarom heb je dat ding meegenomen?!' Mijn blik boorde zich in de hare, al was er verder weinig emotie in te lezen.




|| Sorry, flutpost, ik moet me weer helemaal opnieuw in Brad leven xD

De geur van bloed nam de overhand op mijn zoektocht naar Brad. Ik had hem al geroken voordat ik alleen nog maar zijn prooi rook. Een gevaarlijke glinstering trok over mijn donkere pupillen. Het kind begon te huilen. God. Haar had ik ook nog. Waarom? Waarom liet ik haar niet gewoon hier staan? Dit was mijn verantwoordelijkheid niet en wat kon het mij nou weer schelen wat er met het kind gebeurde, ik zou haar uiteindelijk toch opdrinken. Ik rolde met mijn ogen en zuchtte, maar bleef de kinderwagen voortduwen. Ik werd gek van haar gehuil, maar concentreerde me op Brad's geur. Waarom deed ik zoveel moeite hem te vinden, we konden best individueel jagen. Toen ik iemand aan zag komen, dook ik vlug in een nis en wachtte met ingehouden adem tot hij gepasseerd was. Ten eerste omdat ik nogal onder het bloed zat (ik had het niet zo op tafelmanieren) en ten tweede omdat ik mezelf zo dwong hem niet te bespringen en weer iemand leeg te zuigen. Ik gedroeg me zeer vreemd sinds die kleuter, maar wat het was wist ik niet. Hoe dan ook, zijn geur volgend, kwam ik uiteindelijk uit in het park. Het was niet echt een park te noemen. Er was een minuscuul grasveldje met een vervallen speeltuintje en wat boompjes. Voor de zoveelste keer bedankte ik wie dan ook voor het feit dat Rosey Lake over het algemeen zo verlaten was, ik kon het niet gebruiken ontdekt te worden. Niemand trouwens. Ik vroeg me af waarom Brad in hemelsnaam een boom uit aan het klimmen was, maar kreeg het antwoord snel genoeg. Met een blik naar boven zag ik tussen de bladeren het bloed van zijn pas gevangen prooi glinsteren. Ik grinnikte onwillekeurig. Zo kon je je sporen dus ook maskeren. Ik leerde nog eens iets van die jongen. Hij wilde me zo te zien net gaan zoeken (gelukkig was hij niet de enige die zich wat anders gedroeg) toen hij me al zijn kant op zag lopen. Hij wierp even een blik op de kinderwagen, waaraan ik helemaal niet gedacht had. Wat zou hij hiermee willen doen? Ik hield stand vlak voor hem en keek hem afwachtend aan. "Meen je dat nou?" Zie hij, waarschijnlijk harder dan de bedoeling was. Gelukkig was het kind al gestopt met huilen, anders was Brad waarschijnlijk nog chagrijniger geweest. Hij knikte met zijn hoofd naar de kinderwagen. "Waarom heb je dat ding meegenomen?" Verontwaardigd keek ik op van het kind naar Brad. Zijn harde, emotieloze blik ontmoette de mijne. Toen besefte ik dat hij waarschijnlijk gelijk had. Ik aarzelde. Wat moest ik in hemelsnaam antwoorden? Ik zuchtte. "Geen idee." was mijn beste verklaring. "Waarom zou je een prooi in een boom verstoppen?" Kaatste ik terug, wat eigenlijk nergens op sloeg. Het viel even stil, zelfs het kind leek haar adem in te houden. Ik rolde met mijn ogen. "Nou, ik heb eigenlijk haar ouders vermoord zeg maar." Ik besefte plotseling dat ik daar veel spijt van had. Door mij zou haar hele leven ronduit klote worden. Ik sprak uit eigen ervaring, het was echt klote om geadopteerd te worden. Elke dag je maar weer af te vragen waarom je ouders je hadden laten vallen. Ik trilde bij de gedachte aan die dag, ook al was hij nu vager door mijn verandering, deed het nog steeds pijn. Ja, ik was beter af in mijn dood. Ik haalde diep adem. Het was hard om zo over haar leven te beslissen, maar ik voelde me te schuldig. Dit was een heel andere, gevoeligere en breekbaardere kant van mij. Ik haalde mijn schouders tenslotte op. "Je mag het hebben als je wilt." Het liet me vanaf nu weer koud wat er met 'het ding' gebeurde. Ondanks dat het nog een beetje pijn deed, gaf ik de kinderwagen een duwtje zijn kant op. We moesten maar eens verder.

Brad was duidelijk geïrriteerd bij de komst van het kind, en dat bleef hij zijn. Ik reageerde dan ook niet op welke sarcastische opmerking hij dan ook maakte en nam de moeilijke beslissing de kinderwagen naar hem toe te rollen en te zeggen: "Je mag haar hebben als je wilt." De baby was waarschijnlijk het enige waar ik me ooit aan gehecht had sinds mijn vampier-zijn, wat echt iets vreemds was. Misschien kwam het wel omdat ik mezelf in haar zag. Wist ik het, ik was een fatsoenlijke vampier die mensen hoorde te vermoorden, niet om van ze te houden. Ik had echt een hekel gekregen aan menselijke levens en zou dan ook voor geen goud ooit weer een mens willen worden. Toch kon ik me er niet toe zetten niet te walgen toen Brad knikte en zich voor de kinderwagen liet zakken. Plotseling zag ik iets over zijn ogen flitsen wat leek op hoe ik me voelde. Zou hij zijn gedachte toch veranderen? Ik beet op mijn lip en probeerde hem te pijlen, maar daar kreeg ik niet lang de kans toe. Razendsnel wendde ik mijn hoofd af toen ik haar botten hoorden kraken onder zijn ijzeren greep. Ik voelde me even, de fractie van een seconde die Brad nodig had om op te staan, een vreselijk monster. Ik realiseerde me dat ik in een zo'n beweging iemand zou kunnen doden en dat alleen maar had laten doen omdat ik zo egoïstisch was. Hij knakte zijn vingers in een kille beweging, wat mijn vertrouwde kille blik weer terug toverde. Alle gedachte over het kind en wat ik wel niet voor vreselijks gedaan had vervlogen en maakte plaats voor nog meer jaaglust. Ik was dan ook erg enthousiast over wat hij aan me vroeg. "Welke kant wil je op?" Dit was de eerste vraag die hij op me afvuurde die ik maar al te graag zou willen beantwoorden. Ik voelde mijn bloeddorst alweer opkomen en grijnsde breed. "Laten we die kant op gaan." Ik maakte een strak handgebaar naar een smal pad en grasveld dat verder het park in leidde en uiteindelijk waarschijnlijk in grenzeloos bos zou veranderen. Het gif liep me in de mond. Er was een deel van mij wat dacht: 'Jezus, je moet hier echt iets aan veranderen.' maar het andere deel overschreeuwde alles. 'Show them what you get.'
Deze jacht was in ieder geval nog niet gedoemd te mislukken.